Incipit{omittitur}
|
Początek{opuścić}
|
Invitatorium{omittitur}
|
Wezwanie{opuścić}
|
Hymnus{omittitur}
|
Hymn{opuścić}
|
Psalmi cum lectionibus {Antiphonæ et Psalmi ex Proprio de Tempore}
Nocturn I.
Ant. Zelus domus tuæ * comédit me, et oppróbria exprobrántium tibi cecidérunt super me.
Psalmus 68 [1]
68:2 Salvum me fac, Deus: * quóniam intravérunt aquæ usque ad ánimam meam.
68:3 Infíxus sum in limo profúndi: * et non est substántia.
68:3 Veni in altitúdinem maris: * et tempéstas demérsit me.
68:4 Laborávi clamans, raucæ factæ sunt fauces meæ: * defecérunt óculi mei, dum spero in Deum meum.
68:5 Multiplicáti sunt super capíllos cápitis mei, * qui odérunt me gratis.
68:5 Confortáti sunt qui persecúti sunt me inimíci mei injúste: * quæ non rápui, tunc exsolvébam.
68:6 Deus, tu scis insipiéntiam meam: * et delícta mea a te non sunt abscóndita.
68:7 Non erubéscant in me qui exspéctant te, Dómine, * Dómine virtútum.
68:7 Non confundántur super me * qui quǽrunt te, Deus Israël.
68:8 Quóniam propter te sustínui oppróbrium: * opéruit confúsio fáciem meam.
68:9 Extráneus factus sum frátribus meis, * et peregrínus fíliis matris meæ.
68:10 Quóniam zelus domus tuæ comédit me: * et oppróbria exprobrántium tibi cecidérunt super me.
68:11 Et opérui in jejúnio ánimam meam: * et factum est in oppróbrium mihi.
68:12 Et pósui vestiméntum meum cilícium: * et factus sum illis in parábolam.
68:13 Advérsum me loquebántur, qui sedébant in porta: * et in me psallébant qui bibébant vinum.
68:13 Ego vero oratiónem meam ad te, Dómine: * tempus benepláciti, Deus.
68:14 In multitúdine misericórdiæ tuæ exáudi me, * in veritáte salútis tuæ:
68:15 Éripe me de luto, ut non infígar: * líbera me ab iis, qui odérunt me, et de profúndis aquárum.
68:16 Non me demérgat tempéstas aquæ, neque absórbeat me profúndum: * neque úrgeat super me púteus os suum.
68:17 Exáudi me, Dómine, quóniam benígna est misericórdia tua: * secúndum multitúdinem miseratiónum tuárum réspice in me.
68:18 Et ne avértas fáciem tuam a púero tuo: * quóniam tríbulor, velóciter exáudi me.
68:19 Inténde ánimæ meæ, et líbera eam: * propter inimícos meos éripe me.
68:20 Tu scis impropérium meum, et confusiónem meam, * et reveréntiam meam.
68:21 In conspéctu tuo sunt omnes qui tríbulant me: * impropérium exspectávit cor meum, et misériam.
68:21 Et sustínui qui simul contristarétur, et non fuit: * et qui consolarétur, et non invéni.
68:22 Et dedérunt in escam meam fel: * et in siti mea potavérunt me acéto.
68:23 Fiat mensa eórum coram ipsis in láqueum, * et in retributiónes, et in scándalum.
68:24 Obscuréntur óculi eórum ne vídeant: * et dorsum eórum semper incúrva.
68:25 Effúnde super eos iram tuam: * et furor iræ tuæ comprehéndat eos.
68:26 Fiat habitátio eórum desérta: * et in tabernáculis eórum non sit qui inhábitet.
68:27 Quóniam quem tu percussísti, persecúti sunt: * et super dolórem vúlnerum meórum addidérunt.
68:28 Appóne iniquitátem super iniquitátem eórum: * et non intrent in justítiam tuam.
68:29 Deleántur de libro vivéntium: * et cum justis non scribántur.
68:30 Ego sum pauper et dolens: * salus tua, Deus, suscépit me.
68:31 Laudábo nomen Dei cum cántico: * et magnificábo eum in laude:
68:32 Et placébit Deo super vítulum novéllum: * córnua producéntem et úngulas.
68:33 Vídeant páuperes et læténtur: * quǽrite Deum, et vivet ánima vestra.
68:34 Quóniam exaudívit páuperes Dóminus: * et vinctos suos non despéxit.
68:35 Laudent illum cæli et terra, * mare et ómnia reptília in eis.
68:36 Quóniam Deus salvam fáciet Sion: * et ædificabúntur civitátes Juda.
68:36 Et inhabitábunt ibi, * et hereditáte acquírent eam.
68:37 Et semen servórum ejus possidébit eam: * et qui díligunt nomen ejus, habitábunt in ea.
Gloria omittitur
Ant. Zelus domus tuæ comédit me, et oppróbria exprobrántium tibi cecidérunt super me.
|
Psalmy z lekcjami {Antyfony i psalmy z Temporału}
Nokturn I.
Ant. Gryzła mnie żarliwość * domu twego i urągania urągających tobie na mnie spadły.
Psalm 68 [1]
68:2 Wybaw mię, Boże: * boć weszły wody aż do duszy mojéj.
68:3 Ulgnąłem w błocie głębokości: * i dna niemasz.
68:3 Przyszedłem na głębokość morską: * a nawałność mię ponurzyła.
68:4 Spracowałem się wołając, ochrapiało gardło moje: * ustały oczy moje, gdy mam nadzieję w Bogu moim.
68:5 Rozmnożyli się nad włosy głowy mojéj, * którzy mię mają w nienawiści bez przyczyny.
68:5 Zmocnili się, którzy mię niesprawiedliwie prześladowali, nieprzyjaciele moi: * czegom nie wydarł, tedym płacił.
68:6 Boże, ty znasz głupstwo moje: * a występki moje nie są tobie tajne.
68:7 Niech nie będą zawstydzeni dla mnie ci, którzy cię oczekiwają, Panie, * Panie zastępów.
68:7 Niech nie będą pohańbieni dla mnie, * którzy cię szukają, Boże Izraelski.
68:8 Bom dla ciebie znaszał urąganie: * zelżywość okrywała oblicze moje.
68:9 Stałem się obcym braciéj mojéj, * i cudzoziemcem synom matki mojéj.
68:10 Bo mię zawisna miłość domu twego gryzła: * a urągania urągających tobie spadły na mię.
68:11 I okryłem w poście duszę moję: * i stało mi się urąganiem.
68:12 I oblokłem miasto szaty włosień: * i stałem się im przypowieścią.
68:13 Mówili przeciwko mnie, którzy siedzieli w bramie: * i śpiewali przeciw mnie, którzy pili wino.
68:14 Ale ja modlitwę moję do ciebie, Panie: * czas upodobania, Boże.
68:14 W wielkości miłosierdzia twego wysłuchaj mię, * w prawdzie zbawienia twego:
68:15 Wyrwij mię z błota, abych nie ulgnął: * wybaw mię od tych, którzy mię nienawidzą, i z głębokości wód.
68:16 Niech mię nie zatapia nawałność wody, ani mię niech nie pożera głębokość: * ani niech nie zawiera nademną studnia wierzchu swego.
68:17 Wysłuchaj mię, Panie; bo łaskawe jest miłosierdzie twoje: * według mnóstwa litości twoich wejrzyj na mię.
68:18 A nie odwracaj oblicza twego od sługi swego: * bom jest w utrapieniu: prędko wysłuchaj mię.
68:19 Przybliż się ku duszy mojéj, a wybaw ją: * dla nieprzyjaciół moich wyrwij mię.
68:20 Ty znasz pohańbienie moje i zelżywość moję, * i wstyd mój.
68:21 Przed oczyma twemi są wszyscy, którzy mię trapią: * urągania i nędze czekało serce moje.
68:21 I czekałem, ktoby się społem smęcił, a nie było: * i ktoby pocieszył, a nie znalazłem.
68:22 I dali żółć na pokarm mój: * a w pragnieniu mojem napawali mię octem.
68:23 Niechaj będzie stół ich przed nimi sidłem, * i zapłaty, i na upadek.
68:24 Niech się zaćmią oczy ich, aby nie widzieli: * a grzbietu ich zawżdy nachylaj.
68:25 Wyléj na nie gniew twój: * i zapalczywość gniewu twego niech je ogarnie.
68:26 Mieszkanie ich niech się stanie puste: * a w przybytkach ich niechaj nie będzie, ktoby mieszkał.
68:27 Bo, któregoś ty zranił, prześladowali: * a na boleści ran moich naddawali.
68:28 Przydajże nieprawość ku nieprawości ich: * a niech nie wchodzą do sprawiedliwości twojéj.
68:29 Niechaj będą wymazani z ksiąg żywiących: * a niech z sprawiedliwymi nie będą wspisani.
68:30 Jamci jest ubogi i zbolały: * zbawienie twoje, Boże, wspomogło mię.
68:31 Będę chwalił imię Boże pieśnią: * i wielbić go będę chwałą.
68:32 A przyjemniéj będzie Panu, niźli młode cielę: * któremu rogi i kopyta podrastają.
68:33 Niech widzą ubodzy, a niech się weselą: * szukajcie Boga, a będzie żyła dusza wasza.
68:34 Albowiem Pan wysłuchał ubogich: * a więźniami swymi nie wzgardził.
68:35 Niechaj go chwalą niebiosa, i ziemia, * morze i wszystek płaz na nich.
68:36 Albowiem Bóg zbawi Syon: * i będą zbudowane miasta Juda.
68:36 I będą tam mieszkać, * i dostaną jéj dziedzictwem.
68:37 I nasienie sług jego otrzymają: * a którzy miłują imię jego, będą w niéj mieszkać.
Chwała pominąć
Ant. Gryzła mnie żarliwość domu twego i urągania urągających tobie na mnie spadły.
|
Ant. Avertántur retrórsum, * et erubéscant, qui cógitant mihi mala.
Psalmus 69 [2]
69:2 Deus, in adjutórium meum inténde: * Dómine, ad adjuvándum me festína.
69:3 Confundántur et revereántur, * qui quǽrunt ánimam meam.
69:4 Avertántur retrórsum, et erubéscant, * qui volunt mihi mala.
69:4 Avertántur statim erubescéntes, * qui dicunt mihi: Euge, euge.
69:5 Exsúltent et læténtur in te omnes qui quǽrunt te, * et dicant semper: Magnificétur Dóminus: qui díligunt salutáre tuum.
69:6 Ego vero egénus, et pauper sum: * Deus, ádjuva me.
69:6 Adjútor meus, et liberátor meus es tu: * Dómine, ne moréris.
Gloria omittitur
Ant. Avertántur retrórsum, et erubéscant, qui cógitant mihi mala.
|
Ant. Niech się obrócą wstecz * i zawstydzą się, którzy mi chcą zła.
Psalm 69 [2]
69:2 Boże, wejrzyj ku wspomożeniu memu: * Panie, pośpiesz się ku ratunku memu.
69:3 Niechaj będą zawstydzeni i pohańbieni, * którzy szukają dusze mojéj.
69:4 Niech się obrócą nawstecz, a niech się zawstydzą, * którzy mi chcą złego.
69:4 Niech się natychmiast obrócą wstydać się, * którzy mi mówią: Ehéj, Ehéj.
69:5 Niech się weselą, i radują w tobie wszyscy, którzy cię szukają, * a niech zawżdy mówią: Niechaj uwielbion będzie Pan: którzy miłują zbawienie twoje.
69:6 A jam jest ubogi i żebrak: * Boże, wspomóż mię.
69:6 Pomocnikiem moim, i wybawicielem jesteś ty moim: * Panie, nie omieszkajże.
Chwała pominąć
Ant. Niech się obrócą wstecz i zawstydzą się, którzy mi chcą zła.
|
Ant. Deus meus, * éripe me de manu peccatóris.
Psalmus 70 [3]
70:1 In te, Dómine, sperávi, non confúndar in ætérnum: * in justítia tua líbera me, et éripe me.
70:2 Inclína ad me aurem tuam, * et salva me.
70:3 Esto mihi in Deum protectórem, et in locum munítum: * ut salvum me fácias,
70:3 Quóniam firmaméntum meum, * et refúgium meum es tu.
70:4 Deus meus, éripe me de manu peccatóris, * et de manu contra legem agéntis et iníqui:
70:5 Quóniam tu es patiéntia mea, Dómine: * Dómine, spes mea a juventúte mea.
70:6 In te confirmátus sum ex útero: * de ventre matris meæ tu es protéctor meus.
70:7 In te cantátio mea semper: * tamquam prodígium factus sum multis: et tu adjútor fortis.
70:8 Repleátur os meum laude, ut cantem glóriam tuam: * tota die magnitúdinem tuam.
70:9 Ne proícias me in témpore senectútis: * cum defécerit virtus mea, ne derelínquas me.
70:10 Quia dixérunt inimíci mei mihi: * et qui custodiébant ánimam meam, consílium fecérunt in unum.
70:11 Dicéntes: Deus derelíquit eum, persequímini, et comprehéndite eum: * quia non est qui erípiat.
70:12 Deus, ne elongéris a me: * Deus meus, in auxílium meum réspice.
70:13 Confundántur, et defíciant detrahéntes ánimæ meæ: * operiántur confusióne, et pudóre qui quǽrunt mala mihi.
70:14 Ego autem semper sperábo: * et adíciam super omnem laudem tuam.
70:15 Os meum annuntiábit justítiam tuam: * tota die salutáre tuum.
70:16 Quóniam non cognóvi litteratúram, introíbo in poténtias Dómini: * Dómine, memorábor justítiæ tuæ solíus.
70:17 Deus, docuísti me a juventúte mea: * et usque nunc pronuntiábo mirabília tua.
70:18 Et usque in senéctam et sénium: * Deus, ne derelínquas me,
70:18 Donec annúntiem brácchium tuum * generatióni omni, quæ ventúra est:
70:19 Poténtiam tuam, et justítiam tuam, Deus, usque in altíssima, quæ fecísti magnália: * Deus, quis símilis tibi?
70:20 Quantas ostendísti mihi tribulatiónes multas et malas: et convérsus vivificásti me: * et de abýssis terræ íterum reduxísti me:
70:21 Multiplicásti magnificéntiam tuam: * et convérsus consolátus es me.
70:22 Nam et ego confitébor tibi in vasis psalmi veritátem tuam: * Deus, psallam tibi in cíthara, Sanctus Israël.
70:23 Exsultábunt lábia mea cum cantávero tibi: * et ánima mea, quam redemísti.
70:24 Sed et lingua mea tota die meditábitur justítiam tuam: * cum confúsi et revériti fúerint, qui quærunt mala mihi.
Gloria omittitur
Ant. Deus meus, éripe me de manu peccatóris.
|
Ant. Boże mój * wyrwij mnie z ręki grzesznika.
Psalm 70 [3]
70:1 W tobiem, Panie, nadzieję miał, niech nie będę pohańbion na wieki: * w sprawiedliwości twojéj wybaw mię, i wyrwij mię.
70:2 Nakłoń ku mnie ucha twego, * a zbaw mię.
70:3 Bądź mi Bogiem obrońcą, miejscem obronnem: * abyś mię zbawił,
70:3 Albowiem twierdza moja, * i ucieczka moja, jesteś ty.
70:4 Boże mój, wyrwij mię z ręki grzesznika, * i z ręki przeciw zakonowi czyniącego i niesprawiedliwego:
70:5 Albowiem ty jesteś cierpliwość moja, Panie: * Panie, nadziejo moja od młodości mojéj.
70:6 Przez ciebiem jest umocniony skoro z żywota: * z żywota matki mojéj tyś obrońcą moim.
70:7 Tobie śpiewanie moje zawżdy: * jako dziwowisko stałem się mnogim: a ty pomocnik mocny.
70:8 Niechaj będą napełnione usta moje chwałą, abych śpiewał sławę twoję: * cały dzień wielmożność twoję.
70:9 Nie odrzucaj mię czasu starości: * gdy ustanie siła moja, nie opuszczaj mię.
70:10 Albowiem mówili nieprzyjaciele moi przeciwko mnie: * a którzy strzegli na duszę moję, radę uczynili społem.
70:11 Mówiąc: Bóg go opuścił, gońcie, a poimajcie go: * boć niemasz, ktoby wyrwał.
70:12 Boże, nie oddalaj się odemnie: * Boże mój, pojrzyj ku pomocy mojéj.
70:13 Niech będą zawstydzeni i niech ustaną uwłaczający duszy mojéj: * niech będą okryci zelżywością i wstydem, którzy mi szukają złego.
70:14 A ja zawżdy nadzieję mieć będę: * i przyczynię nad wszystkę chwałę twoję.
70:15 Usta moje opowiadać będą sprawiedliwość twoję: * cały dzień zbawienie twoje.
70:16 Iżem w piśmie ja nie biegły, wnidę w możności Pańskie: * Panie, będę wspominał sprawiedliwość ciebie samego.
70:17 Boże, uczyłeś mię z młodości mojéj: * i aż dotąd będę opowiadał cuda twoje.
70:18 I aż do starości i szędziwości: * Boże, nie opuszczaj mię,
70:18 Aż opowiem ramię twe * wszelkiemu narodowi, który ma przyjść:
70:19 Moc twoję, i sprawiedliwość twoję, Boże, aż do wysokości, wielkie rzeczy, któreś uczynił: * Boże, któż podobien tobie?
70:20 Jako wielkie ukazałeś mi uciski mnogie i złe: a nawróciwszy się, ożywiłeś mię: * i z przepaści ziemskich zasię wywiodłeś mię.
70:21 Rozmnożyłeś wielmożność twoję: * a nawróciwszy się, pocieszyłeś mię.
70:22 Bo i ja wysławiać będę tobie na naczyniu pieśni prawdę twoję: * Boże, będęć grał na cytrze, Święty Izraelski.
70:23 Rozradują się wargi moje, kiedyć będę śpiewał: * i dusza moja, którąś wykupił.
70:24 Ale i język mój cały dzień będzie rozmyślał sprawiedliwość twoję: * kiedy zawstydzeni i zelżeni będą, którzy mi szukali złego.
Chwała pominąć
Ant. Boże mój wyrwij mnie z ręki grzesznika.
|
℣. Avertántur retrórsum, et erubéscant.
℟. Qui cógitant mihi mala.
|
℣. Niech się obrócą wstecz i zawstydzą się.
℟. Którzy mi chcą złego.
|
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum quotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris: et ne nos indúcas in tentatiónem: sed líbera nos a malo. Amen.
Lectio 1
Incipit Lamentátio Jeremíæ Prophétæ
Lam 1:1-5
1 Aleph. Quómodo sedet sola cívitas plena pópulo: facta est quasi vídua dómina géntium: princeps provinciárum facta est sub tribúto.
2 Beth. Plorans plorávit in nocte, et lácrimæ ejus in maxíllis ejus: non est qui consolétur eam ex ómnibus caris ejus: omnes amíci ejus sprevérunt eam, et facti sunt ei inimíci.
3 Ghimel. Migrávit Judas propter afflictiónem, et multitúdinem servitútis: habitávit inter gentes, nec invénit réquiem: omnes persecutóres ejus apprehendérunt eam inter angústias.
4 Daleth. Viæ Sion lugent eo quod non sint qui véniant ad solemnitátem: omnes portæ ejus destrúctæ: sacerdótes ejus geméntes: vírgines ejus squálidæ, et ipsa oppréssa amaritúdine.
5 He. Facti sunt hostes ejus in cápite, inimíci ejus locupletáti sunt: quia Dóminus locútus est super eam propter multitúdinem iniquitátum ejus: párvuli ejus ducti sunt in captivitátem, ante fáciem tribulántis.
Jerúsalem, Jerúsalem, convértere ad Dóminum Deum tuum.
℟. In monte Olivéti orávit ad Patrem: Pater, si fíeri potest, tránseat a me calix iste:
* Spíritus quidem promptus est, caro autem infírma.
℣. Vigiláte, et oráte, ut non intrétis in tentatiónem.
℟. Spíritus quidem promptus est, caro autem infírma.
|
Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje: przyjdź królestwo Twoje: bądź wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj: i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom: i nie wódź nas na pokuszenie: ale nas zbaw ode złego. Amen.
Lekcja 1
Początek Lamentacji Proroka Jeremiasza
Lm 1:1-5
1 Aleph. Jako siedzi samo miasto pełne ludu, stało się jako wdowa pani narodów, księżna powiatów stała się hołdowną.
2 Beth. Płacząc płakało w nocy, a łzy jego na czeluściach jego: niemasz, ktoby je cieszył ze wszech miłośników jego, wszyscy przyjaciele jego wzgardzili je i stali się mu nieprzyjaciółmi.
3 Gimel. Przeniósł się Judas przez trapienie i przez mnóstwo niewoli, mieszkał między narody, ani nalazł odpoczynienia, wszyscy goniący go poimali go w cieśni.
4 Daleth. Drogi Syon płaczą, że niemasz, ktoby szedł na święto uroczyste: wszystkie bramy jego pokażone: kapłani jego wzdychający, panny jego znędzone, a sama gorzkością ściśniona.
5 He. Stali się przeciwnicy jego głową, nieprzyjaciele jego zbogaceni są; bo Pan mówił nań dla mnóstwa nieprawości jéj: dziatki jéj zaprowadzone w niewolą przed obliczem trapiącego.
Jeruzalem, Jeruzalem, nawróć się do Pana Boga Twego.
℟. Na górze Oliwnej modlił się do Ojca: Ojcze, jeśli można, niechaj odejdzie ten kielich odemnie.
* Duch wprawdzie jest ochotny, ale ciało mdłe.
℣. Czuwajcie, a módlcie się, byście nie weszli w pokuszenie.
℟. Duch wprawdzie jest ochotny, ale ciało mdłe.
|
Lectio 2
Lam 1:6-9
6 Vau. Et egréssus est a fília Sion omnis decor ejus: facti sunt príncipes ejus velut aríetes non inveniéntes páscua: et abiérunt absque fortitúdine ante fáciem subsequéntis.
7 Zain. Recordáta est Jerúsalem diérum afflictiónis suæ, et prævaricatiónis ómnium desiderabílium suórum, quæ habúerat a diébus antíquis, cum cáderet pópulus ejus in manu hostíli, et non esset auxiliátor: vidérunt eam hostes, et derisérunt sábbata ejus.
8 Heth. Peccátum peccávit Jerúsalem, proptérea instábilis facta est: omnes, qui glorificábant eam, sprevérunt illam, quia vidérunt ignomíniam ejus: ipsa autem gemens convérsa est retrórsum.
9 Teth. Sordes ejus in pédibus ejus, nec recordáta est finis sui: depósita est veheménter, non habens consolatórem: vide, Dómine, afflictiónem meam, quóniam eréctus est inimícus.
Jerúsalem, Jerúsalem, convértere ad Dóminum Deum tuum.
℟. Tristis est ánima mea usque ad mortem: sustinéte hic, et vigiláte mecum: nunc vidébitis turbam, quæ circúmdabit me:
* Vos fugam capiétis, et ego vadam immolári pro vobis.
℣. Ecce appropínquat hora, et Fílius hóminis tradétur in manus peccatórum.
℟. Vos fugam capiétis, et ego vadam immolári pro vobis.
|
Lekcja 2
Lm 1:6-9
6 Vau. I odstąpiła od córki Syońskiéj wszystka ozdoba jéj, stały się książęta jéj jako barani nie najdujący paszy, i poszli bez siły przed obliczem goniącego.
7 Zajin. Wspomniało Jeruzalem na dni utrapienia swego i na przestępstwa wszego kochania swego, które miało odedni dawnych, gdy upadł lud jego od ręki nieprzyjacielskiéj, a nie było pomocnika: widzieli je nieprzyjaciele, a naśmiewali się z szabatów jego.
8 Cheth. Grzech zgrzeszyło Jeruzalem, dlatego się niestateczne stało: wszyscy, którzy je czcili, wzgardzili je; bo widzieli zelżywość jego, samo téż wzdychając obróciło się nazad.
9 Teth. Plugastwa jego na nogach jego, a nie pomniało na swój koniec: złożone jest bardzo, nie mając pocieszyciela. Obacz, Panie, utrapienie moje; bo się podniósł nieprzyjaciel.
Jeruzalem, Jeruzalem, nawróć się do Pana Boga Twego.
℟. Smutna jest dusza moja, aż do śmierci: czekajcie tu, a czuwajcie ze mną. Oto ujrzycie rzeszę, która otoczy mnie:
* Wy ujdziecie, a ja będę ofiarowan za was.
℣. Oto przybliża się godzina, a Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników.
℟. Wy ujdziecie, a ja będę ofiarowan za was.
|
Lectio 3
Lam 1:10-14
10 Jod. Manum suam misit hostis ad ómnia desiderabília ejus: quia vidit gentes ingréssas sanctuárium suum, de quibus præcéperas ne intrárent in ecclésiam tuam.
11 Caph. Omnis pópulus ejus gemens, et quærens panem: dedérunt pretiósa quæque pro cibo ad refocillándam ánimam. Vide, Dómine, et consídera, quóniam facta sum vilis.
12 Lamed. O vos omnes, qui transítis per viam, atténdite, et vidéte, si est dolor sicut dolor meus: quóniam vindemiávit me, ut locútus est Dóminus in die iræ furóris sui.
13 Mem. De excélso misit ignem in óssibus meis, et erudívit me: expándit rete pédibus meis, convértit me retrórsum: pósuit me desolátam, tota die mæróre conféctam.
14 Nun. Vigilávit jugum iniquitátum meárum: in manu ejus convolútæ sunt, et impósitæ collo meo: infirmáta est virtus mea: dedit me Dóminus in manu, de qua non pótero súrgere.
Jerúsalem, Jerúsalem, convértere ad Dóminum Deum tuum.
℟. Ecce vídimus eum non habéntem spéciem, neque decórem: aspéctus ejus in eo non est: hic peccáta nostra portávit, et pro nobis dolet: ipse autem vulnerátus est propter iniquitátes nostras:
* Cujus livóre sanáti sumus.
℣. Vere languóres nostros ipse tulit, et dolóres nostros ipse portávit.
℟. Cujus livóre sanáti sumus.
Gloria omittitur
℟. Ecce vídimus eum non habéntem spéciem, neque decórem: aspéctus ejus in eo non est: hic peccáta nostra portávit, et pro nobis dolet: ipse autem vulnerátus est propter iniquitátes nostras: * Cujus livóre sanáti sumus.
|
Lekcja 3
Lm 1:10-14
10 Jod. Rękę swoje ściągnął nieprzyjaciel na wszystkie kochania jego; bo widziało pogany, że weszli do świątnice jego, którym zakazałeś był, żeby nie wchodzili do kościoła twego.
11 Kaph. Wszystek lud jego wzdychający i szukający chleba, wydali wszystkie drogie rzeczy za jadło, na posilenie dusze. Wejrzyj, Panie, a obacz, żem się stało podłem.
12 Lamed. O wy wszyscy, którzy idziecie przez drogę, obaczcie a przypatrzcie się, jeźli jest boleść jako boleść moja; bo mię jako winnicę zebrał, jako mówił Pan, w dzień gniewu zapalczywości swojéj.
13 Mem. Z wysoka puścił ogień na kości moje i wyćwiczył mię: zastawił sieć na nogi moje, obrócił mię nawstecz, położył mię spustoszoną przez wszystek dzień żałością utrapioną.
14 Nun. Ocknęło się jarzmo nieprawości moich w ręce jego, splotły się i włożone są na szyję moje, zemdlała siła moja. Podał mię Pan w rękę, z któréj nie będę mogło powstać.
Jeruzalem, Jeruzalem, nawróć się do Pana Boga Twego.
℟. Oto widzieliśmy go, nie ma krasy ani piękności: a nie było nacz pojrzeć: Ten grzechy nasze nosił, i za nas cierpiał. Sam zaś zranion jest za nieprawości nasze:
* Którego sinością uzdrowieni jesteśmy.
℣. Prawdziwie choroby nasze On nosił, a boleści nasze On odnosił.
℟. Którego sinością uzdrowieni jesteśmy.
Chwała pominąć
℟. Oto widzieliśmy go, nie ma krasy ani piękności: a nie było nacz pojrzeć: Ten grzechy nasze nosił, i za nas cierpiał. Sam zaś zranion jest za nieprawości nasze: * Którego sinością uzdrowieni jesteśmy.
|
Nocturn II.
Ant. Liberávit Dóminus * páuperem a poténte, et ínopem, cui non erat adjútor.
Psalmus 71 [4]
71:2 Deus, judícium tuum regi da: * et justítiam tuam fílio regis:
71:2 Judicáre pópulum tuum in justítia, * et páuperes tuos in judício.
71:3 Suscípiant montes pacem pópulo: * et colles justítiam.
71:4 Judicábit páuperes pópuli, et salvos fáciet fílios páuperum: * et humiliábit calumniatórem.
71:5 Et permanébit cum sole, et ante lunam, * in generatióne et generatiónem.
71:6 Descéndet sicut plúvia in vellus: * et sicut stillicídia stillántia super terram.
71:7 Oriétur in diébus ejus justítia, et abundántia pacis: * donec auferátur luna.
71:8 Et dominábitur a mari usque ad mare: * et a flúmine usque ad términos orbis terrárum.
71:9 Coram illo prócident Æthíopes: * et inimíci ejus terram lingent.
71:10 Reges Tharsis, et ínsulæ múnera ófferent: * reges Árabum et Saba dona addúcent.
71:11 Et adorábunt eum omnes reges terræ: * omnes gentes sérvient ei:
71:12 Quia liberábit páuperem a poténte: * et páuperem, cui non erat adjútor.
71:13 Parcet páuperi et ínopi: * et ánimas páuperum salvas fáciet.
71:14 Ex usúris et iniquitáte rédimet ánimas eórum: * et honorábile nomen eórum coram illo.
71:15 Et vivet, et dábitur ei de auro Arábiæ, et adorábunt de ipso semper: * tota die benedícent ei.
71:16 Et erit firmaméntum in terra in summis móntium, superextollétur super Líbanum fructus ejus: * et florébunt de civitáte sicut fænum terræ.
71:17 Sit nomen ejus benedíctum in sǽcula: * ante solem pérmanet nomen ejus.
71:17 Et benedicéntur in ipso omnes tribus terræ: * omnes gentes magnificábunt eum.
71:18 Benedíctus Dóminus, Deus Israël, * qui facit mirabília solus:
71:19 Et benedíctum nomen majestátis ejus in ætérnum: * et replébitur majestáte ejus omnis terra: fiat, fiat.
Gloria omittitur
Ant. Liberávit Dóminus páuperem a poténte, et ínopem, cui non erat adjútor.
|
Nokturn II.
Ant. Wybawił Pan * ubogiego z mocy przemożnego, i nędznego, który nie miał pomocnika.
Psalm 71 [4]
71:2 Boże, daj sąd twój królowi: * a sprawiedliwość twoję synowi królewskiemu:
71:2 Aby sądził lud twój w sprawiedliwości, * a ubogie twe w rozsądku.
71:3 Niechaj przyjmą góry pokój ludowi: * a pagórki sprawiedliwość.
71:4 Będzie sądził ubogie z ludu, i wybawi syny ubogich: * a uniży potwarcę.
71:5 I będzie trwał z słońcem, i przed księżycem, * na pokolenie i pokolenie.
71:6 Znidzie jako deszcz na runo: * a jako krople na ziemię kapiące.
71:7 Wznidzie za dni jego sprawiedliwość, i obfitość pokoju: * aż zginie miesiąc.
71:8 I będzie panował od morza aż do morza: * i od rzeki aż do krajów okręgu ziemie.
71:9 Przed nim będą padać Murzynowie: * a nieprzyjaciele jego ziemię lizać będą.
71:10 Królowie Tarsys i wyspy przyniosą dary: * królowie Arabscy i Saba przywiozą upominki.
71:11 I będą mu się kłaniać wszyscy królowie ziemscy: * wszyscy narodowie będą mu służyć.
71:12 Albowiem wybawi ubogiego: * tak możnego i nędznego, który nie miał pomocnika.
71:13 Przepuści ubogiemu i niedostatecznemu: * a dusze ubogich zbawi.
71:14 Z lichwy i nieprawości wykupi dusze ich: * a imię ich uczciwe przed nim.
71:15 A będzie żył, i dadzą mu z złota Arabskiego, i będą się zawsze kłaniać dla niego: * cały dzień będą go błogosławić.
71:16 I będzie utwierdzenie na ziemi na wierzchu gór, podniesie się nad Liban urodzaj jego: * i rozkwitną się z miasta jako zioła polne.
71:17 Niechaj będzie imię jego na wieki błogosławione: * przed słońcem trwa imię jego.
71:17 I będą w nim błogosławione wszystkie pokolenia ziemskie: * wszyscy narodowie wielbić go będą.
71:18 Błogosławiony Pan, Bóg Izraelski, * który sam czyni dziwy:
71:19 I błogosławione imię majestatu jego na wieki: * i będzie napełniona majestatem jego wszystka ziemia: stań się, stań się.
Chwała pominąć
Ant. Wybawił Pan ubogiego z mocy przemożnego, i nędznego, który nie miał pomocnika.
|
Ant. Cogitavérunt ímpii, * et locúti sunt nequítiam: iniquitátem in excélso locúti sunt.
Psalmus 72 [5]
72:1 Quam bonus Israël Deus, * his, qui recto sunt corde!
72:2 Mei autem pæne moti sunt pedes: * pæne effúsi sunt gressus mei.
72:3 Quia zelávi super iníquos, * pacem peccatórum videns.
72:4 Quia non est respéctus morti eórum: * et firmaméntum in plaga eórum.
72:5 In labóre hóminum non sunt, * et cum homínibus non flagellabúntur:
72:6 Ídeo ténuit eos supérbia, * opérti sunt iniquitáte et impietáte sua.
72:7 Pródiit quasi ex ádipe iníquitas eórum: * transiérunt in afféctum cordis.
72:8 Cogitavérunt, et locúti sunt nequítiam: * iniquitátem in excélso locúti sunt.
72:9 Posuérunt in cælum os suum: * et lingua eórum transívit in terra.
72:10 Ídeo convertétur pópulus meus hic: * et dies pleni inveniéntur in eis.
72:11 Et dixérunt: Quómodo scit Deus, * et si est sciéntia in excélso?
72:12 Ecce, ipsi peccatóres, et abundántes in sǽculo, * obtinuérunt divítias.
72:13 Et dixi: Ergo sine causa justificávi cor meum, * et lavi inter innocéntes manus meas:
72:14 Et fui flagellátus tota die, * et castigátio mea in matutínis.
72:15 Si dicébam: Narrábo sic: * ecce, natiónem filiórum tuórum reprobávi.
72:16 Existimábam ut cognóscerem hoc, * labor est ante me:
72:17 Donec intrem in Sanctuárium Dei: * et intéllegam in novíssimis eórum.
72:18 Verúmtamen propter dolos posuísti eis: * dejecísti eos dum allevaréntur.
72:19 Quómodo facti sunt in desolatiónem, súbito defecérunt: * periérunt propter iniquitátem suam.
72:20 Velut sómnium surgéntium, Dómine, * in civitáte tua imáginem ipsórum ad níhilum rédiges.
72:21 Quia inflammátum est cor meum, et renes mei commutáti sunt: * et ego ad níhilum redáctus sum, et nescívi.
72:23 Ut juméntum factus sum apud te: * et ego semper tecum.
72:24 Tenuísti manum déxteram meam: et in voluntáte tua deduxísti me, * et cum glória suscepísti me.
72:25 Quid enim mihi est in cælo? * et a te quid vólui super terram?
72:26 Defécit caro mea, et cor meum: * Deus cordis mei, et pars mea Deus in ætérnum.
72:27 Quia ecce, qui elóngant se a te, períbunt: * perdidísti omnes, qui fornicántur abs te.
72:28 Mihi autem adhærére Deo bonum est: * pónere in Dómino Deo spem meam:
72:28 Ut annúntiem omnes prædicatiónes tuas, * in portis fíliæ Sion.
Gloria omittitur
Ant. Cogitavérunt ímpii, et locúti sunt nequítiam: iniquitátem in excélso locúti sunt.
|
Ant. Bezbożni myśleli * i mówili złośliwie, o ucisku wyniośle mówili.
Psalm 72 [5]
72:1 Jako dobry Bóg Izraelczyków, * tym, którzy są prostego serca!
72:2 Ale moje nogi mało się nie potknęły: * mało nie szwankowały kroki moje.
72:3 Iżem był ruszon zawiścią przeciw złośnikom, * widząc pokój grzesznych.
72:4 Albowiem niemasz względu na śmierć ich: * ani przedłużenia w utrapieniu ich.
72:5 W pracy ludzkiéj nie są, * i z ludźmi nie będą karani.
72:6 I przetóż je pycha zjęła, * okryli się nieprawością i niezbożnością swoją.
72:7 Wystąpiła jakoby z tłustości nieprawość ich: * puścili się za żądzami serca.
72:8 Myślili i mówili złość: * nieprawość ku górze mówili.
72:9 Podnieśli w niebo usta swoje: * a ich język przechodził po ziemi.
72:10 I przetóż lud mój obróci się tu: * i dni pełne najdą się między nimi.
72:11 I mówili: Jakoż wie Bóg, * a jestli wiadomość na wysokości?
72:12 Oto ci grzesznicy, a obfitujący na świecie, * otrzymali bogactwa.
72:13 I rzekłem: Tomci tedy próżno usprawiedliwiał serce swe, * i omywałem między niewinnymi ręce moje:
72:14 I byłem biczowan cały dzień, * a karanie moje rano.
72:15 Jeźlim mówił: Tak mówić będę: * otom rodzaj synów twoich potępił.
72:16 Myślałem, abych to zrozumiał, * praca to przedemną:
72:17 Aż wnidę do świątynie Bożéj: * i zrozumiem ich dokończenie.
72:18 Bo zaprawdę dla zdrad nagotowałeś im: * zrzuciłeś je, gdy się podnosili.
72:19 Jakóż spustoszeli, natychmiast ustali: * zginęli dla nieprawości swojéj.
72:20 Jako sen ustawających, Panie, * w mieście twem obraz ich wniwecz obrócisz.
72:21 Bo się zapaliło serce moje, i odmieniły się nerki moje: * i jam wniwecz obrócony, a nie wiedziałem.
72:23 Jako bydlę stałem się u ciebie: * a ja zawsze z tobą.
72:24 Ująłeś mię za prawą rękę moję: a według woli twojéj prowadziłeś mię, * i przyjąłeś mię z chwałą.
72:25 Bo cóż ja mam w niebie? * albo czegom chciał na ziemi oprócz ciebie?
72:26 Ustało ciało moje i serce moje: * Boże, serca mojego, i części moja, Boże; na wieki.
72:27 Bo oto, którzy się oddalają od ciebie, zginą: * zatraciłeś wszystkie, którzy cudzołożą, od ciebie.
72:28 Ale mnie dobrze jest trwać przy Bogu: * pokładać w Panu Bogu nadzieję moję:
72:28 Abych opowiadał wszystkie chwały twoje, * w bramach córki Syońskiéj.
Chwała pominąć
Ant. Bezbożni myśleli i mówili złośliwie, o ucisku wyniośle mówili.
|
Ant. Exsúrge, Dómine, * et júdica causam meam.
Psalmus 73 [6]
73:1 Ut quid, Deus, repulísti in finem: * irátus est furor tuus super oves páscuæ tuæ?
73:2 Memor esto congregatiónis tuæ, * quam possedísti ab inítio.
73:2 Redemísti virgam hereditátis tuæ: * mons Sion, in quo habitásti in eo.
73:3 Leva manus tuas in supérbias eórum in finem: * quanta malignátus est inimícus in sancto!
73:4 Et gloriáti sunt qui odérunt te: * in médio solemnitátis tuæ.
73:5 Posuérunt signa sua, signa: * et non cognovérunt sicut in éxitu super summum.
73:6 Quasi in silva lignórum secúribus excidérunt jánuas ejus in idípsum: * in secúri et áscia dejecérunt eam.
73:7 Incendérunt igni Sanctuárium tuum: * in terra polluérunt tabernáculum nóminis tui.
73:8 Dixérunt in corde suo cognátio eórum simul: * Quiéscere faciámus omnes dies festos Dei a terra.
73:9 Signa nostra non vídimus, jam non est prophéta: * et nos non cognóscet ámplius.
73:10 Úsquequo, Deus, improperábit inimícus: * irrítat adversárius nomen tuum in finem?
73:11 Ut quid avértis manum tuam, et déxteram tuam, * de médio sinu tuo in finem?
73:12 Deus autem Rex noster ante sǽcula: * operátus est salútem in médio terræ.
73:13 Tu confirmásti in virtúte tua mare: * contribulásti cápita dracónum in aquis.
73:14 Tu confregísti cápita dracónis: * dedísti eum escam pópulis Æthíopum.
73:15 Tu dirupísti fontes, et torréntes: * tu siccásti flúvios Ethan.
73:16 Tuus est dies, et tua est nox: * tu fabricátus es auróram et solem.
73:17 Tu fecísti omnes términos terræ: * æstátem et ver tu plasmásti ea.
73:18 Memor esto hujus, inimícus improperávit Dómino: * et pópulus insípiens incitávit nomen tuum.
73:19 Ne tradas béstiis ánimas confiténtes tibi, * et ánimas páuperum tuórum ne obliviscáris in finem.
73:20 Réspice in testaméntum tuum: * quia repléti sunt, qui obscuráti sunt terræ dómibus iniquitátum.
73:21 Ne avertátur húmilis factus confúsus: * pauper et inops laudábunt nomen tuum.
73:22 Exsúrge, Deus, júdica causam tuam: * memor esto improperiórum tuórum, eórum quæ ab insipiénte sunt tota die.
73:23 Ne obliviscáris voces inimicórum tuórum: * supérbia eórum, qui te odérunt, ascéndit semper.
Gloria omittitur
Ant. Exsúrge, Dómine, et júdica causam meam.
|
Ant. Powstań Boże, * rozsądź sprawę moją.
Psalm 73 [6]
73:1 Przeczżeś, Boże, odegnał nas do końca: * rozgniewała się zapalczywość twoja na owce pastwiska twego?
73:2 Wspomnij na zgromadzenie twoje, * któreś posiadł od początku.
73:2 Odkupiłeś pręt dziedzictwa twego: * górę Syon, na któréjeś mieszkał.
73:3 Podnieś ręce twoje na pychy ich, na koniec: * jako wiele nabroił nieprzyjaciel w świątnicy!
73:4 I chlubili się, którzy cię nienawidzą: * w pośrodku święta uroczystego twego.
73:5 Położyli znaki swoje za znaki: * a nie poznali, jako na wyjściu na wierzch.
73:6 Jako w lesie drzew siekierami, wyrębowali drzwi jego pospołu: * toporem i oskardem obalili je.
73:7 Zapalili ogniem świątnicę twą: * na ziemi splugawili przybytek imienia twego.
73:8 Mówili w sercu swojem, rodzaj ich pospołu: * Uczyńmy, że ustaną wszystkie święta Boże z ziemie.
73:9 Znaków naszych nie widzieliśmy, już niemasz proroka: * i już nas więcéj nie pozna.
73:10 Dokądże, Boże, nieprzyjaciel urągać będzie: * draźni przeciwnik imię twe do końca?
73:11 Czemuż odwracasz rękę twoję, i prawicę twoję, * z pośrodku zanadrza twego do końca?
73:12 Ale Bóg król nasz przed wieki: * sprawił zbawienie w pośrodku ziemie.
73:13 Tyś utwierdził mocą twoją morze: * pokruszyłeś głowy smoków w wodach.
73:14 Tyś potarł głowy smokowe: * dałeś go na pokarm ludziom Murzyńskim.
73:15 Tyś przerwał źródła i potoki: * tyś wysuszył rzeki Ethan.
73:16 Twójci jest dzień, i twoja jest noc: * tyś udziałał zorzę i słońce.
73:17 Tyś uczynił wszystkie granice ziemie: * lato i wiosnę, tyś je sprawił.
73:18 Pamiętaj na to, nieprzyjaciel urągał Panu: * a lud bezrozumny draźnił imię twoje.
73:19 Nie podawaj bestyom dusz wyznawających tobie, * i dusz ubogich twoich nie zapominaj do końca.
73:20 Wejrzyj na Testament twój: * albowiem napełnieni są najpodlejsi na ziemi domów nieprawości.
73:21 Niech się nie wraca nędznik zawstydzony: * ubogi a niedostateczny będą chwalić imię twoje.
73:22 Powstań, Boże, rozsądź sprawę twoję: * pomnij na pohańbienia twoje, które się dzieją od głupiego cały dzień.
73:23 Nie zapominaj głosów nieprzyjaciół twoich: * pycha tych, którzy cię nienawidzą, ku górze idzie zawsze.
Chwała pominąć
Ant. Powstań Boże, rozsądź sprawę moją.
|
℣. Deus meus, éripe me de manu peccatóris.
℟. Et de manu contra legem agéntis et iníqui.
|
℣. Boże mój wyrwij mnie. z ręki grzesznika.
℟. I z ręki przeciw prawu czyniącego i niegodziwego.
|
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum quotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris: et ne nos indúcas in tentatiónem: sed líbera nos a malo. Amen.
Lectio 4
Ex tractátu sancti Augustíni Epíscopi super Psalmos
In Psalmum 54 ad 1 versum
Exáudi, Deus, oratiónem meam, et ne despéxeris deprecatiónem meam: inténde mihi, et exáudi me. Satagéntis, sollíciti, in tribulatióne pósiti, verba sunt ista. Orat multa pátiens, de malo liberári desíderans. Súperest ut videámus in quo malo sit: et cum dícere cœ́perit, agnoscámus ibi nos esse: ut communicáta tribulatióne, conjungámus oratiónem. Contristátus sum, inquit, in exercitatióne mea, et conturbátus sum. Ubi contristátus? ubi conturbátus? In exercitatióne mea, inquit. Hómines malos, quos pátitur, commemorátus est: eandémque passiónem malórum hóminum exercitatiónem suam dixit. Ne putétis gratis esse malos in hoc mundo, et nihil boni de illis ágere Deum. Omnis malus aut ídeo vivit, ut corrigátur; aut ídeo vivit, ut per illum bonus exerceátur.
℟. Amicus meus ósculi me trádidit signo: Quem osculátus fúero, ipse est, tenéte eum: hoc malum fecit signum, qui per ósculum adimplévit homicídium.
* Infélix prætermísit prétium sánguinis, et in fine láqueo se suspéndit.
℣. Bonum erat ei, si natus non fuísset homo ille.
℟. Infélix prætermísit prétium sánguinis, et in fine láqueo se suspéndit.
|
Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje: przyjdź królestwo Twoje: bądź wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj: i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom: i nie wódź nas na pokuszenie: ale nas zbaw ode złego. Amen.
Lekcja 4
Z traktatu św. Augustyna Biskupa o Psalmach
Psalm 54 od 1 wiersza
Wysłuchaj, Boże, modlitwę moją, a nie wzgardzaj błaganiem mojem: nakłoń się ku mnie, a wysłuchaj mnie. Są to słowa człowieka strapionego, pełnego niepokoju, pogrążonego w ucisku. W cierpieniu swem modli się, pragnąc wyzwolenia od złego. Zobaczmy, jaka jest przyczyna złego; gdy nam ją wyłoży, ujrzymy, że w podobnem położeniu jesteśmy i połączymy się z nim w modlitwie, tak jak w cierpieniach jego uczestniczymy. Przygniata mnie troska moja; i pełen niepokoju jestem — mówi. Co go przygniata? Dlaczego jest pełen niepokoju? — Troska go przygniata, gdy myśli o ludziach złych, którzy są przyczyną cierpień jego. Ćwiczy się w cierpliwości, znosząc ich prześladowania. — Nie myślcie, że źli nie przynoszą żadnego pożytku w świecie i że Bóg nie czyni przez nich nic dobrego. Każdy ze złych żyje na świecie, aby mógł się poprawić, albo żeby przezeń sprawiedliwi ćwiczyli się w cnocie.
℟. Przyjaciel mój wydał mnie pocałunkiem. Któregokolwiek pocałuję, tenci jest, imajcie go. Oto zbrodniczy znak, który dał ten przez pocałunek, przez którego dokonało się zabójstwo człowieka.
* Nieszczęśliwy odmówił zapłaty krwi i w końcu obwiesił się.
℣. Lepiej mu było, aby się był nie narodził on człowiek.
℟. Nieszczęśliwy odmówił zapłaty krwi i w końcu obwiesił się.
|
Lectio 5
Utinam ergo qui nos modo exércent, convertántur, et nobíscum exerceántur: tamen quámdiu ita sunt ut exérceant, non eos odérimus: quia in eo quod malus est quis eórum, utrum usque in finem perseveratúrus sit, ignorámus. Et plerúmque cum tibi vidéris odísse inimícum, fratrem odísti, et nescis. Diábolus, et ángeli ejus in Scriptúris sanctis manifestáti sunt nobis, quod ad ignem ætérnum sint destináti. Ipsórum tantum desperánda est corréctio, contra quos habémus occúltam luctam: ad quam luctam nos armat Apóstolus, dicens: Non est nobis colluctátio advérsus carnem et sánguinem: id est, non advérsus hómines, quos vidétis, sed advérsus príncipes, et potestátes, et rectóres mundi, tenebrárum harum. Ne forte cum dixísset, mundi, intellégeres dǽmones esse rectóres cæli et terræ. Mundi dixit, tenebrárum harum: mundi dixit, amatórum mundi: mundi dixit, impiórum et iniquórum: mundi dixit, de quo dicit Evangélium: Et mundus eum non cognóvit.
℟. Judas mercátor péssimus ósculo pétiit Dóminum: ille ut agnus ínnocens non negávit Judæ ósculum:
* Denariórum número Christum Judǽis trádidit.
℣. Mélius illi erat, si natus non fuísset.
℟. Denariórum número Christum Judǽis trádidit.
|
Lekcja 5
Oby ci, przez których teraz się ćwiczymy, nawrócili się i wraz z nami ćwiczyli się w dobrem. Tych zaś, którzy nas prześladują, nie wolno nam nienawidzieć: nie wiemy bowiem, który z nich wytrwa aż do końca w złości swojej. Często tedy zdarzy ci się, iż myśląc, że nieprzyjaciela nienawidzisz, brata, nie wiedząc o tem, nienawidzieć będziesz. Pismo św. mówi nam, że djabeł i aniołowie jego strąceni są w ogień wieczny: to też o nich tylko wiemy napewno, że mają zamkniętą drogę poprawy. Z nimi też trzeba nam toczyć walkę niewidzialną, do której uzbroii nas Apostoł, mówiąc: Walczyć będziemy nie przeciw ciału i krwi, tj. ludziom, ale przeciwko książętom i władzom, przeciwko rządcom tego świata ciemności; a rzekł tego świata ciemności, abyście nie pomyśleli, że rządy nieba i ziemi należą do szatana. Przez świat rozumiał przyjaciół świata, bezbożnych i złych, myślał więc o tym świecie, o którym Ewangelista powiedział: a świat go nie poznał.
℟. Judasz kupczący nieprawością, prosił Pana o pocałowanie: On jako jagnię niewinne nie odmówił Judaszowi pocałowania.
* Za kilka denarów, Judasz wydał Żydom Chrystusa,
℣. Lepiejby mu było, gdyby się był nie narodził.
℟. Za kilka denarów, Judasz wydał Żydom Chrystusa,
|
Lectio 6
Quóniam vidi iniquitátem, et contradictiónem in civitáte. Atténde glóriam crucis ipsíus. Jam in fronte regum crux illa fixa est, cui inimíci insultavérunt. Efféctus probávit virtútem: dómuit orbem non ferro, sed ligno. Lignum crucis contuméliis dignum visum est inimícis, et ante ipsum lignum stantes caput agitábant, et dicébant: Si Fílius Dei est, descéndat de cruce. Extendébat ille manus suas ad pópulum non credéntem, et contradicéntem. Si enim justus est, qui ex fide vivit; iníquus est, qui non habet fidem. Quod ergo hic ait, iniquitátem: perfídiam intéllege. Vidébat ergo Dóminus in civitáte iniquitátem et contradictiónem, et extendébat manus suas ad pópulum non credéntem et contradicéntem: et tamen et ipsos exspéctans dicébat: Pater, ignósce illis, quia nésciunt quid fáciunt.
℟. Unus ex discípulis meis tradet me hódie: Væ illi per quem tradar ego:
* Mélius illi erat, si natus non fuísset.
℣. Qui intíngit mecum manum in parópside, hic me traditúrus est in manus peccatórum.
℟. Mélius illi erat, si natus non fuísset.
Gloria omittitur
℟. Unus ex discípulis meis tradet me hódie: Væ illi per quem tradar ego: * Mélius illi erat, si natus non fuísset.
|
Lekcja 6
Albowiem widziałem nieprawość i rozdwojenie w mieście. Rozważ chwałę krzyża tego. Znieważali go nieprzyjaciele, a teraz spoczywa on na skroniach królów. Skutki zaświadczyły o potędze jego: zwyciężył świat nie żelazem, lecz drzewem. Drzewo krzyża zdawało się nieprzyjaciołom być godnem pośmiewiska; tak że stojąc przed tem drzewem, chwiali głowami mówiąc: Jeśli jest Synem Bożym, niech zstąpi z krzyża On zaś wyciągał ręce swoje do tego ludu niewiernego i sprzeciwiającego się jemu. Jeżeli sprawiedliwym jest ten, który z wiary żyje: niesprawiedliwym jest ten, który nie ma wiary. Nieprawość, o której tu mowa, należy rozumieć jako niewierność. Widział tedy Pan w mieście nieprawość i sprzeciwianie się woli swojej i wyciągał ręce do ludu niewiernego i sprzeciwiającego się jemu: i mimo wszystko, oczekując ich nawrócenia, modlił się: Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą co czynią.
℟. Jeden z uczniów moich wyda mnie dziś: biada temu, przez którego będę wydany:
* Lepiejby mu było, gdyby się był nie narodził.
℣. Który macza ze mną rękę w misie, ten mię wyda w ręce grzeszników.
℟. Lepiejby mu było, gdyby się był nie narodził.
Chwała pominąć
℟. Jeden z uczniów moich wyda mnie dziś: biada temu, przez którego będę wydany: * Lepiejby mu było, gdyby się był nie narodził.
|
Nocturn III.
Ant. Dixi iníquis: * Nolíte loqui advérsus Deum iniquitátem.
Psalmus 74 [7]
74:2 Confitébimur tibi, Deus: * confitébimur, et invocábimus nomen tuum.
74:3 Narrábimus mirabília tua: * cum accépero tempus, ego justítias judicábo.
74:4 Liquefácta est terra, et omnes qui hábitant in ea: * ego confirmávi colúmnas ejus.
74:5 Dixi iníquis: Nolíte iníque ágere: * et delinquéntibus: Nolíte exaltáre cornu:
74:6 Nolíte extóllere in altum cornu vestrum: * nolíte loqui advérsus Deum iniquitátem.
74:7 Quia neque ab Oriénte, neque ab Occidénte, neque a desértis móntibus: * quóniam Deus judex est.
74:8 Hunc humíliat, et hunc exáltat: * quia calix in manu Dómini vini meri plenus misto.
74:9 Et inclinávit ex hoc in hoc: verúmtamen fæx ejus non est exinaníta: * bibent omnes peccatóres terræ.
74:10 Ego autem annuntiábo in sǽculum: * cantábo Deo Jacob.
74:11 Et ómnia córnua peccatórum confríngam: * et exaltabúntur córnua justi.
Gloria omittitur
Ant. Dixi iníquis: Nolíte loqui advérsus Deum iniquitátem.
|
Nokturn III.
Ant. Mówię do niegodziwych: * nie mówcie przeciw Bogu nieprawości.
Psalm 74 [7]
74:2 Wyznawać ci będziemy, Boże: * wyznawać będziemy, i wzywać imienia twego.
74:3 Opowiadać będziemy dziwne sprawy twoje: * gdy wezmę czas, ja sprawiedliwości sądzić będę.
74:4 Roztopiła się ziemia i wszyscy, którzy mieszkają na niéj: * jam umocnił filary jéj.
74:5 Mówiłem nieprawym: Nie czyńcie nieprawości: * a występnym: Nie podnoście rogu.
74:6 Nie podnoście ku górze rogu waszego: * nie mówcie przeciw Bogu nieprawości.
74:7 Bo ani od wschodu, ani od zachodu, ani od pustych gór: * albowiem Bóg jest sędzia.
74:8 Tego poniża, a owego podwyższa: * bo w ręce Pańskiéj jest kielich wina szczerego, pełen zmięszania.
74:9 I nachylił z tego w on: wszakże drożdże jego nie wylały się: * będą pić wszyscy grzesznicy ziemie.
74:10 A ja będę opowiadał na wieki: * będę śpiewał Bogu Jakóbowemu.
74:11 I wszystkie rogi grzeszników połamię: * a rogi sprawiedliwego będą wywyższone.
Chwała pominąć
Ant. Mówię do niegodziwych: nie mówcie przeciw Bogu nieprawości.
|
Ant. Terra trémuit * et quiévit, dum exsúrgeret in judício Deus.
Psalmus 75 [8]
75:2 Notus in Judǽa Deus: * in Israël magnum nomen ejus.
75:3 Et factus est in pace locus ejus: * et habitátio ejus in Sion.
75:4 Ibi confrégit poténtias árcuum, * scutum, gládium, et bellum.
75:5 Illúminans tu mirabíliter a móntibus ætérnis: * turbáti sunt omnes insipiéntes corde.
75:6 Dormiérunt somnum suum: * et nihil invenérunt omnes viri divitiárum in mánibus suis.
75:7 Ab increpatióne tua, Deus Jacob, * dormitavérunt qui ascendérunt equos.
75:8 Tu terríbilis es, et quis resístet tibi? * ex tunc ira tua.
75:9 De cælo audítum fecísti judícium: * terra trémuit et quiévit,
75:10 Cum exsúrgeret in judícium Deus, * ut salvos fáceret omnes mansuétos terræ.
75:11 Quóniam cogitátio hóminis confitébitur tibi: * et relíquiæ cogitatiónis diem festum agent tibi.
75:12 Vovéte, et réddite Dómino, Deo vestro: * omnes, qui in circúitu ejus affértis múnera.
75:13 Terríbili et ei qui aufert spíritum príncipum, * terríbili apud reges terræ.
Gloria omittitur
Ant. Terra trémuit et quiévit, dum exsúrgeret in judício Deus.
|
Ant. Ziemia się przeraziła * i zamilkła, gdy powstał Bóg na sąd.
Psalm 75 [8]
75:2 Znajomy Bóg w Judzie: * w Izraelu wielkie imię jego.
75:3 I stało się w pokoju miejsce jego: * i mieszkanie jego na Syonie.
75:4 Tam połamał mocności łuków, * tarczą, miecz, i wojnę.
75:5 Ty, oświecający dziwnie z gór wiekuistych: * strwożyli się wszyscy głupiego serca.
75:6 Zasnęli snem swoim: * a nic nie naleźli bogacze w rękach swoich.
75:7 Od fukania twego, Boże Jakób, * drzemali ci, co wsiadli na konie.
75:8 Tyś jest straszliwy, a któż się sprzeciwi tobie? * odtąd gniew twój.
75:9 Z nieba dałeś słyszeć sąd: * ziemia zadrżała i zamilkła.
75:10 Gdy powstawał Bóg na sąd, * aby wybawił wszystkie ciche ziemie.
75:11 Bo myśl człowiecza będzie wyznawała tobie: * a ostatki myśli będąć święto święcić.
75:12 Śluby czyńcie a oddawajcie Panu, Bogu waszemu: * wszyscy, którzy około niego, przynaszajcie dary.
75:13 Straszliwemu a temu, który odejmuje ducha książętom, * strasznemu u królów ziemskich.
Chwała pominąć
Ant. Ziemia się przeraziła i zamilkła, gdy powstał Bóg na sąd.
|
Ant. In die tribulatiónis * meæ Deum exquisívi mánibus meis.
Psalmus 76 [9]
76:2 Voce mea ad Dóminum clamávi: * voce mea ad Deum, et inténdit mihi.
76:3 In die tribulatiónis meæ Deum exquisívi, mánibus meis nocte contra eum: * et non sum decéptus.
76:4 Rénuit consolári ánima mea, * memor fui Dei, et delectátus sum, et exercitátus sum: et defécit spíritus meus.
76:5 Anticipavérunt vigílias óculi mei: * turbátus sum, et non sum locútus.
76:6 Cogitávi dies antíquos: * et annos ætérnos in mente hábui.
76:7 Et meditátus sum nocte cum corde meo, * et exercitábar, et scopébam spíritum meum.
76:8 Numquid in ætérnum proíciet Deus: * aut non appónet ut complacítior sit adhuc?
76:9 Aut in finem misericórdiam suam abscíndet, * a generatióne in generatiónem?
76:10 Aut obliviscétur miseréri Deus? * aut continébit in ira sua misericórdias suas?
76:11 Et dixi: Nunc cœpi: * hæc mutátio déxteræ Excélsi.
76:12 Memor fui óperum Dómini: * quia memor ero ab inítio mirabílium tuórum.
76:13 Et meditábor in ómnibus opéribus tuis: * et in adinventiónibus tuis exercébor.
76:14 Deus, in sancto via tua: quis Deus magnus sicut Deus noster? * tu es Deus qui facis mirabília.
76:15 Notam fecísti in pópulis virtútem tuam: * redemísti in brácchio tuo pópulum tuum, fílios Jacob et Joseph.
76:17 Vidérunt te aquæ, Deus, vidérunt te aquæ: * et timuérunt, et turbátæ sunt abýssi.
76:18 Multitúdo sónitus aquárum: * vocem dedérunt nubes.
76:18 Étenim sagíttæ tuæ tránseunt: * vox tonítrui tui in rota.
76:19 Illuxérunt coruscatiónes tuæ orbi terræ: * commóta est, et contrémuit terra.
76:20 In mari via tua, et sémitæ tuæ in aquis multis: * et vestígia tua non cognoscéntur.
76:21 Deduxísti sicut oves pópulum tuum, * in manu Móysi et Aaron.
Gloria omittitur
Ant. In die tribulatiónis meæ Deum exquisívi mánibus meis.
|
Ant. W dzień mego utrapienia, * szukałem Boga, rękami memi.
Psalm 76 [9]
76:2 Głosem moim wołałem do Pana: * głosem moim do Boga, i wysłuchał mię.
76:3 W dzień utrapienia mego szukałem Boga, rękami memi w nocy ku niemu: * a nie jestem omylon.
76:4 Nie chciała się dać pocieszyć dusza moja, * wspomniałem na Boga, i kochałem się, i rozmyślałem: i ustał duch mój.
76:5 Uprzedzały straże nocne oczy moje: * trwożyłem się, a nie mówiłem.
76:6 Rozmyślałem dni starodawne: * i roki wieczne miałem na pamięci.
76:7 I rozważałem w nocy w sercu mojem, * i ćwiczyłem się, i umiatałem ducha mojego.
76:8 Izali na wieki Bóg odrzuci: * czy nie przyda, aby jeszcze był łaskaw?
76:9 Czyli do końca odetnie miłosierdzie swoje, * od rodzaju aż do rodzaju?
76:10 Czyli Bóg zapamięta zmiłować się? * albo w gniewie swym zatrzyma litości swoje?
76:11 I rzekłem: Terazem począł: * ta jest odmiana prawice Najwyższego.
76:12 Wspominałem na sprawy Pańskie: * bo będę pamiętał na dziwy twoje od początku.
76:13 I będę rozmyślał o wszystkich sprawach twoich: * i będę się ćwiczył w wynalazkach twoich.
76:14 Boże, w świątości droga twoja: któryż Bóg wielki, jako Bóg nasz? * tyś jest Bóg, który dziwy czynisz.
76:15 Oznajmiłeś między narody moc twoję: * odkupiłeś ramieniem twojem lud twój, syny Jakób i Józeph.
76:17 Ujrzały cię wody, Boże, ujrzały cię wody: * i ulękły się, i wzruszyły się przepaści.
76:18 Wielkość szumu wód: * obłoki głos wypuściły.
76:18 Ale i strzały twoje przechodzą: * głos gromu twego na około.
76:19 Błyskawice twoje okrąg ziemie oświecały: * wzruszyła się, i zatrzęsła się ziemia.
76:20 Na morzu droga twoja, i ścieżki twoje na wodach wielkich: * a śladów twoich znać nie będzie.
76:21 Prowadziłeś lud twój jako owce, * przez rękę Mojżesza i Aarona.
Chwała pominąć
Ant. W dzień mego utrapienia, szukałem Boga, rękami memi.
|
℣. Exsúrge, Dómine.
℟. Et júdica causam meam.
|
℣. Powstań, Panie.
℟. Rozsądź sprawę moją.
|
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum quotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris: et ne nos indúcas in tentatiónem: sed líbera nos a malo. Amen.
Lectio 7
De Epístola prima beáti Pauli Apóstoli ad Corínthios
1 Cor 11:17-22
17 Hoc autem præcípio: non laudans quod non in mélius, sed in detérius convenítis.
18 Primum quidem conveniéntibus vobis in Ecclésiam, áudio scissúras esse inter vos, et ex parte credo.
19 Nam opórtet et hǽreses esse, ut et qui probáti sunt, manifésti fiant in vobis.
20 Conveniéntibus ergo vobis in unum, jam non est Domínicam cenam manducáre.
21 Unusquísque enim suam cenam præsúmit ad manducándum. Et álius quidem ésurit, álius autem ébrius est.
22 Numquid domos non habétis ad manducándum et bibéndum? aut Ecclésiam Dei contémnitis, et confúnditis eos, qui non habent? Quid dicam vobis? Laudo vos? In hoc non laudo.
℟. Eram quasi agnus ínnocens: ductus sum ad immolándum, et nesciébam: consílium fecérunt inimíci mei advérsum me, dicéntes:
* Veníte, mittámus lignum in panem ejus, et eradámus eum de terra vivéntium.
℣. Omnes inimíci mei advérsum me cogitábant mala mihi: verbum iníquum mandavérunt advérsum me, dicéntes.
℟. Veníte, mittámus lignum in panem ejus, et eradámus eum de terra vivéntium.
|
Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje: przyjdź królestwo Twoje: bądź wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj: i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom: i nie wódź nas na pokuszenie: ale nas zbaw ode złego. Amen.
Lekcja 7
Z Pierwszego listu św. Pawła Apostoła do Koryntian
1 Kor 11:17-22
17 A to rozkazuję, nie chwaląc, iż się nie ku lepszemu, ale ku gorszemu schadzacie.
18 A iż najprzód, gdy się schodzicie do kościoła, słyszę, rozerwania bywają między wami: i poczęści wierzę.
19 Boć muszą być i kacerstwa, aby i którzy są doświadzeni, stali się jawni między wami.
20 Gdy się tedy wespół schodzicie, już nie jest jedzenie wieczerzy Pańskiéj.
21 Bo każdy wieczerzą swą wprzód bierze ku jedzeniu, a jeden łaknie, a drugi jest pijany.
22 Zali domów nie macie do jedzenia i picia? albo kościołem Bożym gardzicie i zawstydzacie te, którzy nie mają? Cóż wam rzekę? Chwalę was? w tem nie chwalę.
℟. Byłem jako baranek niewinny, nieśli mię na rzeź, a nie poznałem: myślili na mię rady nieprzyjaciele moi, mówiąc:
* Pójdźcie, włóżmy drewno w chleb jego, a wygładźmy go z ziemi żywiących,
℣. Wszyscy nieprzyjaciele moi myślili złe przeciwko mnie. Słowo złośliwe powiedzieli przeciwko mnie, mówiąc.
℟. Pójdźcie, włóżmy drewno w chleb jego, a wygładźmy go z ziemi żywiących,
|
Lectio 8
1 Cor 11:23-26
23 Ego enim accépi a Dómino quod et trádidi vobis, quóniam Dóminus Jesus, in qua nocte tradebátur, accépit panem,
24 Et grátias agens fregit, et dixit: Accípite, et manducáte: hoc est corpus meum, quod pro vobis tradétur: hoc fácite in meam commemoratiónem.
25 Simíliter et cálicem, postquam cœnávit, dicens: Hic calix novum testaméntum est in meo sánguine: hoc fácite, quotiescúmque bibétis, in meam commemoratiónem.
26 Quotiescúmque enim manducábitis panem hunc, et cálicem bibétis, mortem Dómini annuntiábitis donec véniat.
℟. Una hora non potuístis vigiláre mecum, qui exhortabámini mori pro me?
* Vel Judam non vidétis, quómodo non dormit, sed festínat trádere me Judǽis.
℣. Quid dormítis? súrgite, et oráte, ne intrétis in tentatiónem.
℟. Vel Judam non vidétis, quómodo non dormit, sed festínat trádere me Judǽis.
|
Lekcja 8
1 Kor 11:23-26
23 Albowiem ja wziąłem od Pana, com téż wam podał: Iż Pan Jezus nocy, której był wydan, wziął chleb,
24 A dzięki uczyniwszy, łamał i rzekł: Bierzcie a jedzcie; to jest ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moje pamiątkę.
25 Także i kielich po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich nowy Testament jest we krwi mojéj. To czyńcie, ilekroć pić będziecie, na pamiątkę moję.
26 Albowiem ilekroć będziecie ten chleb jedli i kielich pili, śmierć Pańską będziecie opowiadać, aż przyjdzie.
℟. Nie mogliście jednej godziny czuwać ze mną, wy, którzyście przyrzekali umrzeć za mnie?
* Co, nie widzicie iż Judasz nie śpi, lecz spieszno mu wydać mnie Żydom?
℣. Czemu śpicie? wstańcie i módlcie się, byście nie weszli w pokuszenie.
℟. Co, nie widzicie iż Judasz nie śpi, lecz spieszno mu wydać mnie Żydom?
|
Lectio 9
1 Cor 11:27-34
27 Itaque quicúmque manducáverit panem hunc, vel bíberit cálicem Dómini indígne, reus erit córporis et sánguinis Dómini.
28 Probet autem seípsum homo: et sic de pane illo edat, et de cálice bibat.
29 Qui enim mandúcat et bibit indígne, judícium sibi mandúcat et bibit, non dijúdicans corpus Dómini.
30 Ideo inter vos multi infírmi et imbecílles, et dórmiunt multi.
31 Quod, si nosmetípsos dijudicarémus, non útique judicarémur.
32 Dum judicámur autem, a Dómino corrípimur, ut non cum hoc mundo damnémur.
33 Itaque, fratres mei, cum convenítis ad manducándum, ínvicem exspectáte.
34 Si quis ésurit, domi mandúcet: ut non in judícium conveniátis. Cétera autem, cum vénero, dispónam.
℟. Senióres pópuli consílium fecérunt,
* Ut Jesum dolo tenérent, et occíderent: cum gládiis et fústibus exiérunt tamquam ad latrónem.
℣. Collegérunt pontífices et pharisǽi concílium.
℟. Ut Jesum dolo tenérent, et occíderent: cum gládiis et fústibus exiérunt tamquam ad latrónem.
Gloria omittitur
℟. Senióres pópuli consílium fecérunt, * Ut Jesum dolo tenérent, et occíderent: cum gládiis et fústibus exiérunt tamquam ad latrónem.
|
Lekcja 9
1 Kor 11:27-34
27 A tak, ktobykolwiek jadł ten chleb, albo pił kielich Pański niegodnie, będzie winien ciała i krwie Pańskiéj.
28 Niechaj że doświadczy samego siebie człowiek, a tak niech je z chleba tego i z kielicha pije.
29 Albowiem który je i pije niegodnie, sąd sobie je i pije, nie rozsądzając ciała Pańskiego.
30 Dlatego między wami wiele chorych i słabych, i wiele ich zasnęło.
31 Bo, byśmy się sami sądzili, nie bylibyśmy sądzeni.
32 Lecz gdy bywamy sądzeni, od Pana bywamy karani, abyśmy nie byli z tym światem potępieni.
33 A tak, bracia moi, gdy się schodzicie ku jedzeniu, oczekawajcie jedni drugich.
34 Jeźli kto łaknie, niech je doma, abyście się na sąd nie schodzili. A inne rzeczy, gdy przyjdę, postanowię.
℟. Starsi ludu zwołali radę,
* Aby Jezusa podstępnie pojmać i zabić: z mieczmi i kijmi wyszli jako na zbójcę.
℣. Zebrali przedniejsi kapłani i Faryzeuszowie radę, aby Jezusa zdradą pojmali i zabili.
℟. Aby Jezusa podstępnie pojmać i zabić: z mieczmi i kijmi wyszli jako na zbójcę.
Chwała pominąć
℟. Starsi ludu zwołali radę, * Aby Jezusa podstępnie pojmać i zabić: z mieczmi i kijmi wyszli jako na zbójcę.
|
Reliqua omittuntur, nisi Laudes separandæ sint.
|
Opuścić resztę, jeśli Laudesy nie są odmawiane osobno.
|
Oratio {ex Proprio de Tempore}
Réspice, quǽsumus, Dómine, super hanc famíliam tuam, pro qua Dóminus noster Jesus Christus non dubitávit mánibus tradi nocéntium, et crucis subíre torméntum:
Et sub silentio concluditur
Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
℟. Amen.
|
Modlitwy {z Temporału}
Wejrzyj, prosimy Cię, Panie, na tę czeladkę Twoją, za którą Pan nasz Jezus Chrystus nie zawahał się ponieść męki krzyżowej i oddać się w ręce grzeszników.
dokończyć po cichu
Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg przez wszystkie wieki wieków.
℟. Amen.
|
Conclusio{omittitur}
|
Zakończenie{opuścić}
|
Incipit{omittitur}
|
Początek{opuścić}
|
Psalmi {Laudes:2 Psalmi et antiphonæ ex Proprio de Tempore}
Ant. Justificéris, Dómine, * in sermónibus tuis, et vincas cum judicáris.
Psalmus 50 [1]
50:3 Miserére mei, Deus, * secúndum magnam misericórdiam tuam.
50:3 Et secúndum multitúdinem miseratiónum tuárum, * dele iniquitátem meam.
50:4 Ámplius lava me ab iniquitáte mea: * et a peccáto meo munda me.
50:5 Quóniam iniquitátem meam ego cognósco: * et peccátum meum contra me est semper.
50:6 Tibi soli peccávi, et malum coram te feci: * ut justificéris in sermónibus tuis, et vincas cum judicáris.
50:7 Ecce enim, in iniquitátibus concéptus sum: * et in peccátis concépit me mater mea.
50:8 Ecce enim, veritátem dilexísti: * incérta et occúlta sapiéntiæ tuæ manifestásti mihi.
50:9 Aspérges me hyssópo, et mundábor: * lavábis me, et super nivem dealbábor.
50:10 Audítui meo dabis gáudium et lætítiam: * et exsultábunt ossa humiliáta.
50:11 Avérte fáciem tuam a peccátis meis: * et omnes iniquitátes meas dele.
50:12 Cor mundum crea in me, Deus: * et spíritum rectum ínnova in viscéribus meis.
50:13 Ne proícias me a fácie tua: * et spíritum sanctum tuum ne áuferas a me.
50:14 Redde mihi lætítiam salutáris tui: * et spíritu principáli confírma me.
50:15 Docébo iníquos vias tuas: * et ímpii ad te converténtur.
50:16 Líbera me de sanguínibus, Deus, Deus salútis meæ: * et exsultábit lingua mea justítiam tuam.
50:17 Dómine, lábia mea apéries: * et os meum annuntiábit laudem tuam.
50:18 Quóniam si voluísses sacrifícium, dedíssem útique: * holocáustis non delectáberis.
50:19 Sacrifícium Deo spíritus contribulátus: * cor contrítum, et humiliátum, Deus, non despícies.
50:20 Benígne fac, Dómine, in bona voluntáte tua Sion: * ut ædificéntur muri Jerúsalem.
50:21 Tunc acceptábis sacrifícium justítiæ, oblatiónes, et holocáusta: * tunc impónent super altáre tuum vítulos.
Gloria omittitur
Ant. Justificéris, Dómine, in sermónibus tuis, et vincas cum judicáris.
|
Psalmy {Laudes:2 Psalmy i antyfony z Temporału}
Ant. Abyś się usprawiedliwił Panie * w mowach twych i zwyciężył, gdy cię osądzają.
Psalm 50 [1]
50:3 Zmiłuj się nademną, Boże, * według wielkiego miłosierdzia twego.
50:3 A według mnóstwa litości twoich, * zgładź nieprawość moję.
50:4 Jeszcze więcéj omyj mię od nieprawości mojéj: * i od grzechu mojego oczyść mię.
50:5 Albowiem ja znam nieprawość moję: * i grzech mój jest zawżdy przeciwko mnie.
50:6 Tobiem samemu zgrzeszył i uczyniłem złość przed tobą: * abyś się usprawiedliwił w mowach twoich, a zwyciężył, gdy cię posądzają.
50:7 Oto bowiem w nieprawościach jestem poczęty: * a w grzechach poczęła mię matka moja.
50:8 Oto bowiem, umiłowałeś prawdę: * niewiadome i skryte rzeczy mądrości twojéj objawiłeś mi.
50:9 Pokropisz mię Hyzopem, a będę oczyszczony: * omyjesz mię, a będę nad śnieg wybielony.
50:10 Słuchowi memu dasz radość i wesele: * i rozradują się kości poniżone.
50:11 Odwróć oblicze twoje od grzechów moich: * a zgładź wszystkie nieprawości moje.
50:12 Serce czyste stwórz we mnie, Boże: * i ducha prawego odnów we wnętrznościach moich.
50:13 Nie odrzucaj mię od oblicza twego: * i Ducha Świętego twego nie bierz odemnie.
50:14 Przywróć mi radość zbawienia twojego: * i duchem przedniejszym potwierdź mię.
50:15 Będę nauczał nieprawe dróg twoich: * a niezbożni do ciebie się nawrócą.
50:16 Wybaw mię ze krwi, Boże, Boże zbawienia mego: * a język mój z radością będzie wysławiał sprawiedliwość twoję.
50:17 Panie, otworzysz wargi moje: * a usta moje opowiadać będą chwałę twoję.
50:18 Albowiem gdybyś był chciał ofiary, wżdybych był dał: * w całopalonych nie będziesz się kochał.
50:19 Ofiara Bogu, duch strapiony: * serca skruszonego i uniżonego, Boże, nie wzgardzisz.
50:20 Uczyń dobrze, Panie, Syonowi w dobréj woli twojéj: * aby się zbudowały mury Jeruzalem.
50:21 Tedy przyjmiesz ofiarę sprawiedliwości, obiaty i całopalenia: * tedy nakładą na ołtarz twój cielców.
Chwała pominąć
Ant. Abyś się usprawiedliwił Panie w mowach twych i zwyciężył, gdy cię osądzają.
|
Ant. Dóminus * tamquam ovis ad víctimam ductus est, et non apéruit os suum.
Psalmus 89 [2]
89:1 Dómine, refúgium factus es nobis: * a generatióne in generatiónem.
89:2 Priúsquam montes fíerent, aut formarétur terra et orbis: * a sǽculo et usque in sǽculum tu es, Deus.
89:3 Ne avértas hóminem in humilitátem: * et dixísti: Convertímini, fílii hóminum.
89:4 Quóniam mille anni ante óculos tuos, * tamquam dies hestérna, quæ prætériit,
89:5 Et custódia in nocte, * quæ pro níhilo habéntur, eórum anni erunt.
89:6 Mane sicut herba tránseat, mane flóreat, et tránseat: * véspere décidat, indúret et aréscat.
89:7 Quia defécimus in ira tua, * et in furóre tuo turbáti sumus.
89:8 Posuísti iniquitátes nostras in conspéctu tuo: * sǽculum nostrum in illuminatióne vultus tui.
89:9 Quóniam omnes dies nostri defecérunt: * et in ira tua defécimus.
89:9 Anni nostri sicut aránea meditabúntur: * dies annórum nostrórum in ipsis, septuagínta anni.
89:10 Si autem in potentátibus, octogínta anni: * et ámplius eórum, labor et dolor.
89:10 Quóniam supervénit mansuetúdo: * et corripiémur.
89:11 Quis novit potestátem iræ tuæ: * et præ timóre tuo iram tuam dinumeráre?
89:12 Déxteram tuam sic notam fac: * et erudítos corde in sapiéntia.
89:13 Convértere, Dómine, úsquequo? * et deprecábilis esto super servos tuos.
89:14 Repléti sumus mane misericórdia tua: * et exsultávimus, et delectáti sumus ómnibus diébus nostris.
89:15 Lætáti sumus pro diébus, quibus nos humiliásti: * annis, quibus vídimus mala.
89:16 Réspice in servos tuos, et in ópera tua: * et dírige fílios eórum.
89:17 Et sit splendor Dómini, Dei nostri, super nos, et ópera mánuum nostrárum dírige super nos: * et opus mánuum nostrárum dírige.
Gloria omittitur
Ant. Dóminus tamquam ovis ad víctimam ductus est, et non apéruit os suum.
|
Ant. Pan * jako owca na zabicie wiedzion będzie, a nie otworzy ust swoich.
Psalm 89 [2]
89:1 Panie, stałeś się ucieczką nam: * od rodzaju do rodzaju.
89:2 Pierwéj niźli stanęły góry, albo ziemia i świat był stworzony: * od wieku i aż do wieku, ty jesteś Bóg.
89:3 Nie obracaj w poniżenie człowieka: * i rzekłeś: Nawracajcie się synowie człowieczy.
89:4 Albowiem tysiąc lat przed oczyma twemi, * jako dzień wczorajszy, który przeminął.
89:5 I straż nocna, * co za nic nie stoi, ich lata będą.
89:6 Rano jako trawa niech przeminie, rano niech kwitnie i przeminie: * w wieczór niech upadnie, stwardnieje i uschnie.
89:7 Bośmy ustali w gniewie twoim, * i jesteśmy strwożeni w zapalczywości twojéj.
89:8 Położyłeś nieprawości nasze przed oczyma swemi: * wiek nasz przed jasnością oblicza twego.
89:9 Albowiem wszystkie dni nasze ustały: * i ustaliśmy w gniewie twoim.
89:9 Lata nasze jako pajęczyna będą poczytane: * dni żywota naszego w nich siedmdziesiąt lat.
89:10 A jeźli w możnościach, ośmdziesiąt lat: * a nadto co więcéj, praca i boleść.
89:10 Albowiem łaskawość nadeszła: * i będziem karani.
89:11 Któż wie możność gniewu twego: * i przed bojaźnią twoją gniew twój policzyć?
89:12 Prawicę twoją tak uczyń znajomą: * a wyćwiczonego serca w mądrości.
89:13 Nawróćże się, Panie, dokądże? * a daj się ubłagać sługom twoim.
89:14 Napełnieniśmy rano miłosierdzia twego: * i rozradowaliśmy się, i kochaliśmy się po wszystkie dni nasze.
89:15 Weseliliśmy się za dni, w któreś nas uniżył: * za lata, któreśmy widzieli złe.
89:16 Wejrzyjże na sługi swoje, i na dzieła swoje: * a prowadź syny ich.
89:17 A niech będzie jasność Pana, Boga naszego, nad nami, a sprawy rąk naszych prostuj nad nami: * i dzieło rąk naszych prostuj.
Chwała pominąć
Ant. Pan jako owca na zabicie wiedzion będzie, a nie otworzy ust swoich.
|
Ant. Contrítum est * cor meum in médio mei, contremuérunt ómnia ossa mea.
Psalmus 35 [3]
35:2 Dixit injústus ut delínquat in semetípso: * non est timor Dei ante óculos ejus.
35:3 Quóniam dolóse egit in conspéctu ejus: * ut inveniátur iníquitas ejus ad ódium.
35:4 Verba oris ejus iníquitas, et dolus: * nóluit intellégere ut bene ágeret.
35:5 Iniquitátem meditátus est in cubíli suo: * ástitit omni viæ non bonæ, malítiam autem non odívit.
35:6 Dómine, in cælo misericórdia tua: * et véritas tua usque ad nubes.
35:7 Justítia tua sicut montes Dei: * judícia tua abýssus multa.
35:7 Hómines, et juménta salvábis, Dómine: * quemádmodum multiplicásti misericórdiam tuam, Deus.
35:8 Fílii autem hóminum, * in tégmine alárum tuárum sperábunt.
35:9 Inebriabúntur ab ubertáte domus tuæ: * et torrénte voluptátis tuæ potábis eos.
35:10 Quóniam apud te est fons vitæ: * et in lúmine tuo vidébimus lumen.
35:11 Præténde misericórdiam tuam sciéntibus te, * et justítiam tuam his, qui recto sunt corde.
35:12 Non véniat mihi pes supérbiæ: * et manus peccatóris non móveat me.
35:13 Ibi cecidérunt qui operántur iniquitátem: * expúlsi sunt, nec potuérunt stare.
Gloria omittitur
Ant. Contrítum est cor meum in médio mei, contremuérunt ómnia ossa mea.
|
Ant. Skruszyło się * serce moje we mnie, zadrżały wszystkie kości moje.
Psalm 35 [3]
35:2 Rzekł niesprawiedliwy, aby grzeszył, sam w sobie: * niemasz bojaźni Bożéj przed oczyma jego.
35:3 Albowiem zdradliwie czynił przed oblicznością jego: * aby się nalazła nieprawość jego do nienawidzenia.
35:4 Słowa ust jego nieprawość i zdrada: * nie chciał rozumieć, aby dobrze czynił.
35:5 Nieprawość rozmyślał na łożu swojem: * stał przy wszelkiéj drodze niedobréj, a złości nie miał w nienawiści.
35:6 Panie, w niebie miłosierdzie twoje: * a prawda twoja aż do obłoków.
35:7 Sprawiedliwość twoja jako góry Boże: * sądy twoje przepaść wielka.
35:7 Ludzie i bydlęta zbawisz, Panie: * jakoś rozmnożył miłosierdzie twoje, Boże.
35:8 A synowie człowieczy, * w zasłonie skrzydeł twoich nadzieję mieć będą.
35:9 Będą upojeni hojnością domu twego: * i strumieniem rozkoszy twojéj napoisz je.
35:10 Albowiem u ciebie jest zdrój żywota: * a w światłości twojéj oglądamy światłość.
35:11 Rozciągnij miłosierdzie twoje nad tymi, którzy cię znają: * i sprawiedliwość twoję nad tymi, którzy są prawego serca.
35:12 Niech mię nie nadchodzi noga pychy: * a ręka grzesznego niech mię nie porusza.
35:13 Tam upadli, którzy czynią nieprawość: * wygnani są, ani się mogli ostać.
Chwała pominąć
Ant. Skruszyło się serce moje we mnie, zadrżały wszystkie kości moje.
|
Ant. Exhortátus es * in virtúte tua, et in refectióne sancta tua, Dómine.
Canticum Moysis [4]
Exod. 15:1-22
15:1 Cantémus Dómino: glorióse enim magnificátus est, * equum et ascensórem dejécit in mare.
15:2 Fortitúdo mea, et laus mea Dóminus, * et factus est mihi in salútem.
15:3 Iste Deus meus, et glorificábo eum: * Deus patris mei, et exaltábo eum.
15:4 Dóminus quasi vir pugnátor, Omnípotens nomen ejus. * Currus Pharaónis et exércitum ejus projécit in mare.
15:5 Elécti príncipes ejus submérsi sunt in Mari Rubro: * abýssi operuérunt eos, descendérunt in profúndum quasi lapis.
15:6 Déxtera tua, Dómine, magnificáta est in fortitúdine: déxtera tua, Dómine, percússit inimícum. * Et in multitúdine glóriæ tuæ deposuísti adversários tuos:
15:7 Misísti iram tuam, quæ devorávit eos sicut stípulam. * Et in spíritu furóris tui congregátæ sunt aquæ:
15:8 Stetit unda fluens, * congregátæ sunt abýssi in médio mari.
15:9 Dixit inimícus: Pérsequar et comprehéndam, * dívidam spólia, implébitur ánima mea:
15:10 Evaginábo gládium meum, * interfíciet eos manus mea.
15:11 Flavit spíritus tuus, et opéruit eos mare: * submérsi sunt quasi plumbum in aquis veheméntibus.
15:12 Quis símilis tui in fórtibus, Dómine? * quis símilis tui, magníficus in sanctitáte, terríbilis atque laudábilis, fáciens mirabília?
15:13 Extendísti manum tuam, et devorávit eos terra. * Dux fuísti in misericórdia tua pópulo quem redemísti:
15:14 Et portásti eum in fortitúdine tua, * ad habitáculum sanctum tuum.
15:15 Ascendérunt pópuli, et iráti sunt: * dolóres obtinuérunt habitatóres Philísthiim.
15:16 Tunc conturbáti sunt príncipes Edom, robústos Moab obtínuit tremor: * obriguérunt omnes habitatóres Chánaan.
15:17 Írruat super eos formído et pavor, * in magnitúdine brácchii tui:
15:18 Fiant immóbiles quasi lapis, donec pertránseat pópulus tuus, Dómine, * donec pertránseat pópulus tuus iste, quem possedísti.
15:19 Introdúces eos, et plantábis in monte hereditátis tuæ, * firmíssimo habitáculo tuo quod operátus es, Dómine:
15:20 Sanctuárium tuum, Dómine, quod firmavérunt manus tuæ. * Dóminus regnábit in ætérnum et ultra.
15:21 Ingréssus est enim eques Phárao cum cúrribus et equítibus ejus in mare: * et redúxit super eos Dóminus aquas maris:
15:22 Fílii autem Israël ambulavérunt per siccum * in médio ejus.
Gloria omittitur
Ant. Exhortátus es in virtúte tua, et in refectióne sancta tua, Dómine.
|
Ant. Pobudziłeś nas * w mocy twojej i w posileniu świętem twojem Panie.
Kantyk Mojżesza [4]
Wj 15:1-22
15:1 Śpiewajmy Panu chwalebnie: bowiem uwielbiony jest, * konia i jeźdźca zrzucił w morze.
15:2 Moc moja i chwała moja Pan, * i stał mi się zbawieniem.
15:3 Ten Bóg mój, i wielbić go będę: * Bóg ojca mego, i wywyższać go będę.
15:4 Pan jako mąż waleczny, Wszechmocny imię jego. * Wozy Pharaonowe, i wojsko jego wrzucił w morze.
15:5 Celniejsze książęta jego potonęły w Czerwonem morzu: * głębokości okryły je, poszli w głębią jako kamień.
15:6 Prawica twoja, Panie, uwielbiona jest w mocy: prawica twoja, Panie, uderzyła nieprzyjaciela. * A w wielkości chwały twojéj złożyłeś przeciwniki twoje:
15:7 Spuściłeś gniew twój, który je pożarł jako słomę. * A w duchu zapalczywości twojéj zgromadziły się wody:
15:8 Stanęła woda płynąca, * skupiły się głębokości w pośród morza.
15:9 Rzekł nieprzyjaciel: Będę gonił i poimam, * rozdzielę korzyści, nasyci się dusza moja:
15:10 Dobędę miecza mego, * i pobije je ręka moja.
15:11 Wionął wiatr twój, i okryło je morze: * potonęli jako ołów w wodach gwałtownych.
15:12 Któż podobien tobie między mocarzami, Panie? * Kto podobny tobie? wielmożny w świątości, straszny i chwalebny, czyniący dziwy?
15:13 Ściągnąłeś rękę twoję, i pożarła je ziemia. * Byłeś wodzem w miłosierdziu twojem ludowi, któryś odkupił:
15:14 I niosłeś go w mocy twojéj, * do mieszkania twego świętego.
15:15 Ruszyli się narodowie, i rozgniewali się: * boleści objęły obywatele Philistyńskie.
15:16 Tedy się strwożyły książęta Edom, mocarze Moab strach zdjął: * zdrętwieli wszyscy obywatele Chananejscy.
15:17 Niech padnie na nie strach i lękanie, * w wielkości ramienia twego:
15:18 Niech się staną nieruchomi jako kamień, aż przejdzie lud twój, Panie, * aż przejdzie lud twój ten, któryś otrzymał.
15:19 Wprowadzisz go i wsadzisz na górze dziedzictwa twego, * w najmocniejszem mieszkaniu twojem, któreś urobił, Panie:
15:20 Świątnica twoja, Panie, którą umocniły ręce twoje, * Pan będzie królował na wieki i daléj.
15:21 Wjechał bowiem konny Pharao, z wozmi i z jezdnymi swymi w morze: * i wrócił na nie Pan wody morskie:
15:22 A synowie Izraelowi chodzili po suszy * przez pośrodek jego.
Chwała pominąć
Ant. Pobudziłeś nas w mocy twojej i w posileniu świętem twojem Panie.
|
Ant. Oblátus est * quia ipse vóluit, et peccáta nostra ipse portávit.
Psalmus 146 [5]
146:1 Laudáte Dóminum quóniam bonus est psalmus: * Deo nostro sit jucúnda, decóraque laudátio.
146:2 Ædíficans Jerúsalem Dóminus: * dispersiónes Israélis congregábit.
146:3 Qui sanat contrítos corde: * et álligat contritiónes eórum.
146:4 Qui númerat multitúdinem stellárum: * et ómnibus eis nómina vocat.
146:5 Magnus Dóminus noster, et magna virtus ejus: * et sapiéntiæ ejus non est númerus.
146:6 Suscípiens mansuétos Dóminus: * humílians autem peccatóres usque ad terram.
146:7 Præcínite Dómino in confessióne: * psállite Deo nostro in cíthara.
146:8 Qui óperit cælum núbibus: * et parat terræ plúviam.
146:8 Qui prodúcit in móntibus fænum: * et herbam servitúti hóminum.
146:9 Qui dat juméntis escam ipsórum: * et pullis corvórum invocántibus eum.
146:10 Non in fortitúdine equi voluntátem habébit: * nec in tíbiis viri beneplácitum erit ei.
146:11 Beneplácitum est Dómino super timéntes eum: * et in eis, qui sperant super misericórdia ejus.
Gloria omittitur
Ant. Oblátus est quia ipse vóluit, et peccáta nostra ipse portávit.
|
Ant. Ofiarowan jest * iż sam chciał i grzechy nasze on nosił.
Psalm 146 [5]
146:1 Chwalcie Pana, bo dobry jest Psalm: * Bogu naszemu niech będzie wdzięczna i ozdobna chwała.
146:2 Pan budujący Jeruzalem: * rozproszenia Izraela zgromadzi.
146:3 Który uzdrawia skruszone na sercu: * i zawięzuje ich rany.
146:4 Który liczy mnóstwo gwiazd: * i im wszystkim imiona daje.
146:5 Wielki Pan nasz, i wielka moc jego: * a mądrości jego niemasz liczby.
146:6 Podnosi Pan ciche: * a grzeszniki poniża aż na ziemię.
146:7 Zaczynajcież Panu z wyznawaniem: * grajcie Bogu naszemu na cytrze.
146:8 Który okrywa niebo obłokami: * i ziemi deszcz gotuje.
146:8 Który czyni, że rośnie trawa po górach: * i zioła dla posługi ludzkiéj.
146:9 Który daje bydłu żywność jego: * i kruczętom wzywającym go.
146:10 Nie kocha się w sile końskiéj: * ani w goleniach męskich ma upodobanie.
146:11 Kocha się Pan w tych, którzy się go boją: * i w tych, którzy nadzieję mają w miłosierdziu jego.
Chwała pominąć
Ant. Ofiarowan jest iż sam chciał i grzechy nasze on nosił.
|
Versus (In loco Capituli)
℣. Homo pacis meæ, in quo sperávi.
℟. Qui edébat panes meos, ampliávit advérsum me supplantatiónem.
|
Versus (In loco Capituli)
℣. Człowiek, któremum ufał, z którym pokój miałem.
℟. Który jadał mój chleb; wielkie mi uczynił podejście.
|
Canticum: Benedictus {Antiphona ex Proprio de Tempore}
Ant. Tráditor autem * dedit eis signum, dicens: Quem osculátus fúero, ipse est, tenéte eum.
Canticum Zachariæ
Luc. 1:68-79
1:68 Benedíctus ✠ Dóminus, Deus Israël: * quia visitávit, et fecit redemptiónem plebis suæ:
1:69 Et eréxit cornu salútis nobis: * in domo David, púeri sui.
1:70 Sicut locútus est per os sanctórum, * qui a sǽculo sunt, prophetárum ejus:
1:71 Salútem ex inimícis nostris, * et de manu ómnium, qui odérunt nos.
1:72 Ad faciéndam misericórdiam cum pátribus nostris: * et memorári testaménti sui sancti.
1:73 Jusjurándum, quod jurávit ad Ábraham patrem nostrum, * datúrum se nobis:
1:74 Ut sine timóre, de manu inimicórum nostrórum liberáti, * serviámus illi.
1:75 In sanctitáte, et justítia coram ipso, * ómnibus diébus nostris.
1:76 Et tu, puer, Prophéta Altíssimi vocáberis: * præíbis enim ante fáciem Dómini, paráre vias ejus:
1:77 Ad dandam sciéntiam salútis plebi ejus: * in remissiónem peccatórum eórum:
1:78 Per víscera misericórdiæ Dei nostri: * in quibus visitávit nos, óriens ex alto:
1:79 Illumináre his, qui in ténebris, et in umbra mortis sedent: * ad dirigéndos pedes nostros in viam pacis.
Gloria omittitur
Ant. Tráditor autem dedit eis signum, dicens: Quem osculátus fúero, ipse est, tenéte eum.
|
Kantyk: Benedictus {Antyfona z Temporału}
Ant. Zdrajca zaś * dał im był znak mówiąc: Któregokolwiek pocałuję, ten jest, imajcie go.
Pieśń Zachariasza
Łk 1:68-79
1:68 Błogosławiony ✠ Pan, Bóg Izraelski: * iż nawiedził i uczynił odkupienie ludu swego.
1:69 I podniósł róg zbawienia nam: * w domu Dawida, służebnika swego.
1:70 Jako mówił przez usta świętych, * którzy od wieku są, proroków swoich.
1:71 Wybawienie od nieprzyjaciół naszych, * i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą.
1:72 Aby uczynił miłosierdzie z ojcy naszymi: * i wspamiętał na testament swój święty.
1:73 Przysięgę, którą przysiągł Abrahamowi, ojcu naszemu, * że nam dać miał:
1:74 Iżbyśmy, wybawieni z ręki nieprzyjaciół naszych, * bez bojaźni mu służyli.
1:75 W świętobliwości i w sprawiedliwości przed nim, * po wszystkie dni nasze.
1:76 A ty dzieciątko, prorokiem Najwyższego będziesz nazwane: * bo uprzedzisz przed oblicznością Pańską, abyś gotował drogi jego:
1:77 Iżbyś dał naukę zbawienia ludowi jego: * na odpuszczenie grzechów ich:
1:78 Dla wnętrzności miłosierdzia Boga naszego: * przez które nawiedził nas Wschód z wysokości:
1:79 Aby zaświecił tym, którzy w ciemności i w cieniu śmierci siedzą: * ku wyprostowaniu nóg naszych na drogę pokoju.
Chwała pominąć
Ant. Zdrajca zaś dał im był znak mówiąc: Któregokolwiek pocałuję, ten jest, imajcie go.
|
Preces Feriales{omittitur}
|
Prośby ferialne{opuścić}
|
Oratio {ex Proprio de Tempore}
Christus factus est pro nobis obédiens usque ad mortem.
secreto
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum quotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris: et ne nos indúcas in tentatiónem: sed líbera nos a malo. Amen.
aliquantulum altius
Réspice, quǽsumus, Dómine, super hanc famíliam tuam, pro qua Dóminus noster Jesus Christus non dubitávit mánibus tradi nocéntium, et crucis subíre torméntum:
Et sub silentio concluditur
Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
℟. Amen.
|
Modlitwy {z Temporału}
Chrystus stał się za nas posłusznym aż do śmierci.
po cichu
Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje: przyjdź królestwo Twoje: bądź wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj: i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom: i nie wódź nas na pokuszenie: ale nas zbaw ode złego. Amen.
nieco głośniej
Wejrzyj, prosimy Cię, Panie, na tę czeladkę Twoją, za którą Pan nasz Jezus Chrystus nie zawahał się ponieść męki krzyżowej i oddać się w ręce grzeszników.
dokończyć po cichu
Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg przez wszystkie wieki wieków.
℟. Amen.
|
Conclusio{omittitur}
|
Zakończenie{opuścić}
|
Vesperæ ab iis qui Missæ vespertinæ in Cena Domini intersunt, hodie non dicuntur.
|
Ci którzy biorą udział we Mszy wieczornej Ostatniej Wieczerzy Pana, tego dnia, nie odmawiają Nieszporów.
|
Incipit{omittitur}
|
Początek{opuścić}
|
Psalmi {Psalmi et antiphonæ ex Proprio de Tempore}
Ant. Cálicem * salutáris accípiam et nomen Dómini invocábo.
Psalmus 115 [1]
115:1 Crédidi, propter quod locútus sum: * ego autem humiliátus sum nimis.
115:2 Ego dixi in excéssu meo: * Omnis homo mendax.
115:3 Quid retríbuam Dómino, * pro ómnibus, quæ retríbuit mihi?
115:4 Cálicem salutáris accípiam: * et nomen Dómini invocábo.
115:5 Vota mea Dómino reddam coram omni pópulo ejus: * pretiósa in conspéctu Dómini mors sanctórum ejus:
115:7 O Dómine, quia ego servus tuus: * ego servus tuus, et fílius ancíllæ tuæ.
115:8 Dirupísti víncula mea: * tibi sacrificábo hóstiam laudis, et nomen Dómini invocábo.
115:9 Vota mea Dómino reddam in conspéctu omnis pópuli ejus: * in átriis domus Dómini, in médio tui, Jerúsalem.
Gloria omittitur
Ant. Cálicem salutáris accípiam et nomen Dómini invocábo.
|
Psalmy {Psalmy i antyfony z Temporału}
Ant. Kielich * zbawienia wezmę: a imienia Pańskiego wzywać będę.
Psalm 115 [1]
115:1 Uwierzyłem, przetóżem mówił: * a ja poniżon jestem bardzo.
115:2 Jam rzekł w zachwyceniu mojem: * Każdy człowiek kłamca.
115:3 Cóż oddam Panu, * za wszystko, co mi dobrze czynił?
115:4 Kielich zbawienia wezmę: * a imienia Pańskiego wzywać będę.
115:5 Śluby moje Panu oddam przede wszystkim ludem jego: * droga przed oblicznością Pańską śmierć świętych jego.
115:7 O Panie, bom ja sługa twój: * jam sługa twój, i syn służebnice twojéj.
115:8 Potargałeś pęta moje: * tobie ofiaruję ofiarę chwały, a imienia Pańskiego wzywać będę.
115:9 Śluby moje Panu oddam przed oczyma wszystkiego ludu jego: * w sieniach domu Pańskiego, w pośrodku ciebie, Jeruzalem.
Chwała pominąć
Ant. Kielich zbawienia wezmę: a imienia Pańskiego wzywać będę.
|
Ant. Cum his, * qui odérunt pacem eram pacíficus: dum loquébar illis, impugnábant me gratis.
Psalmus 119 [2]
119:1 Ad Dóminum cum tribulárer clamávi: * et exaudívit me.
119:2 Dómine, líbera ánimam meam a lábiis iníquis, * et a lingua dolósa.
119:3 Quid detur tibi, aut quid apponátur tibi * ad linguam dolósam?
119:4 Sagíttæ poténtis acútæ, * cum carbónibus desolatóriis.
119:5 Heu mihi, quia incolátus meus prolongátus est: habitávi cum habitántibus Cedar: * multum íncola fuit ánima mea.
119:7 Cum his, qui odérunt pacem, eram pacíficus: * cum loquébar illis, impugnábant me gratis.
Gloria omittitur
Ant. Cum his, qui odérunt pacem eram pacíficus: dum loquébar illis, impugnábant me gratis.
|
Ant. Z tymi, * którzy nienawidzą pokoju, byłem spokojny: gdym mówił z nimi: prześladowali mię bez przyczyny.
Psalm 119 [2]
119:1 Wołałem do Pana, gdym był utrapiony: * i wysłuchał mię.
119:2 Panie, wyzwól duszę moją od ust nieprawych, * i od języka zdradliwego.
119:3 Coć może być dano, albo coć może być przyłożono * do języka zdradliwego?
119:4 Strzały mocarzowe ostre, * z węglem pustoszącym.
119:5 Ach mnie, że się mieszkanie moje przedłużyło: mieszkałem z obywatelmi Cedar: * długo przebywała dusza moja.
119:7 Z tymi, którzy nienawidzą pokoju, byłem spokojny: * gdym mówił z nimi: prześladowali mię bez przyczyny.
Chwała pominąć
Ant. Z tymi, którzy nienawidzą pokoju, byłem spokojny: gdym mówił z nimi: prześladowali mię bez przyczyny.
|
Ant. Ab homínibus * iníquis líbera me, Dómine.
Psalmus 139 [3]
139:2 Éripe me, Dómine, ab hómine malo: * a viro iníquo éripe me.
139:3 Qui cogitavérunt iniquitátes in corde: * tota die constituébant prǽlia.
139:4 Acuérunt linguas suas sicut serpéntis: * venénum áspidum sub lábiis eórum.
139:5 Custódi me, Dómine, de manu peccatóris: * et ab homínibus iníquis éripe me.
139:5 Qui cogitavérunt supplantáre gressus meos: * abscondérunt supérbi láqueum mihi:
139:6 Et funes extendérunt in láqueum: * juxta iter scándalum posuérunt mihi.
139:7 Dixi Dómino: Deus meus es tu: * exáudi, Dómine, vocem deprecatiónis meæ.
139:8 Dómine, Dómine, virtus salútis meæ: * obumbrásti super caput meum in die belli.
139:9 Ne tradas me, Dómine, a desidério meo peccatóri: * cogitavérunt contra me, ne derelínquas me, ne forte exalténtur.
139:10 Caput circúitus eórum: * labor labiórum ipsórum opériet eos.
139:11 Cadent super eos carbónes, in ignem deícies eos: * in misériis non subsístent.
139:12 Vir linguósus non dirigétur in terra: * virum injústum mala cápient in intéritu.
139:13 Cognóvi quia fáciet Dóminus judícium ínopis: * et vindíctam páuperum.
139:14 Verúmtamen justi confitebúntur nómini tuo: * et habitábunt recti cum vultu tuo.
Gloria omittitur
Ant. Ab homínibus iníquis líbera me, Dómine.
|
Ant. Od człowieka * złego: wybaw mię, Panie.
Psalm 139 [3]
139:2 Wyrwij mię, Panie, od człowieka złego: * od męża złośliwego wyrwij mię.
139:3 Którzy myślili nieprawości w sercu: * cały dzień stawiali bitwy.
139:4 Zaostrzyli języki swe jako wężowie: * jad źmijowy pod ich wargami.
139:5 Zachowaj mię, Panie, od ręki grzesznika: * a od ludzi niesprawiedliwych wyrwij mię.
139:5 Którzy myślili wywrócić kroki moje: * zakryli pyszni sidła na mię:
139:6 I powrozy rozciągnęli na sidło: * zastawili mi przy ścieżce obrazę.
139:7 Rzekłem Panu: Tyś jest Bóg mój: * wysłuchaj, Panie, głos prośby mojéj.
139:8 Panie, Panie mocy zbawienia mego: * zasłoniłeś głowę moję w dzień wojny.
139:9 Nie podaj mię, Panie, nad wolą moję grzesznikowi: * myślili przeciwko mnie: nie opuszczaj mię, by się snadź nie podnieśli.
139:10 Głowa oblężenia ich: * i praca warg ich okryje je.
139:11 Będą na nie padać węgle, wrzucisz je w ogień: * w nędzach nie wytrwają.
139:12 Człowiek języczny nie będzie poszczęścion na ziemi: * człowieka niesprawiedliwego złości ułowią na zatracenie.
139:13 Poznałem, że Pan uczyni sprawiedliwość ubogiemu: * i pomstę nędznemu.
139:14 Ale sprawiedliwi będą wyznawać imieniowi twemu: * a prawi będą mieszkać z obliczem twojem.
Chwała pominąć
Ant. Od człowieka złego: wybaw mię, Panie.
|
Ant. Custódi me * a láqueo, quem statuérunt mihi, et a scándalis operántium iniquitátem.
Psalmus 140 [4]
140:1 Dómine, clamávi ad te, exáudi me: * inténde voci meæ, cum clamávero ad te.
140:2 Dirigátur orátio mea sicut incénsum in conspéctu tuo: * elevátio mánuum meárum sacrifícium vespertínum.
140:3 Pone, Dómine, custódiam ori meo: * et óstium circumstántiæ lábiis meis.
140:4 Non declínes cor meum in verba malítiæ, * ad excusándas excusatiónes in peccátis.
140:4 Cum homínibus operántibus iniquitátem: * et non communicábo cum eléctis eórum.
140:5 Corrípiet me justus in misericórdia, et increpábit me: * óleum autem peccatóris non impínguet caput meum.
140:6 Quóniam adhuc et orátio mea in beneplácitis eórum: * absórpti sunt juncti petræ júdices eórum.
140:7 Áudient verba mea quóniam potuérunt: * sicut crassitúdo terræ erúpta est super terram.
140:8 Dissipáta sunt ossa nostra secus inférnum: * quia ad te, Dómine, Dómine, óculi mei: in te sperávi, non áuferas ánimam meam.
140:9 Custódi me a láqueo, quem statuérunt mihi: * et a scándalis operántium iniquitátem.
140:10 Cadent in retiáculo ejus peccatóres: * singuláriter sum ego donec tránseam.
Gloria omittitur
Ant. Custódi me a láqueo, quem statuérunt mihi, et a scándalis operántium iniquitátem.
|
Ant. Strzeż mię * od sidła, które na mię zastawili, i od obrazy tych, którzy broją złości.
Psalm 140 [4]
140:1 Panie, wołałem do ciebie, wysłuchaj mię: * posłuchaj głosu mego, gdy wołać będę k tobie.
140:2 Niech idzie modlitwa moja, jako kadzenie przed obliczność twoję: * a podnoszenie rąk moich, ofiara wieczorna.
140:3 Postaw, Panie, straż ustom moim: * a drzwi osadzone wargom moim.
140:4 Nie nachylaj serca mego ku słowom złośliwym, * ku wymawianiu wymówek w grzechach.
140:4 Z ludźmi brojącymi nieprawość: * a nie będę spółkował z wybornymi ich.
140:5 Będzie mię karał sprawiedliwy miłosiernie, i będzie mię strofował: * lecz olejek złośnika niechaj nie tłuści głowy mojéj.
140:6 Bo jeszcze i modlitwa moja w upodobaniu ich. * Zginęli przy kamieniu sędziowie ich.
140:7 Usłyszą słowa moje, iż przemogły: * jako skiba roli wyrwana jest na ziemię.
140:8 Rozsypane są kości nasze podle piekła. * Bo ku tobie, Panie, Panie, oczy moje: w tobiem nadzieję miał, nie odejmuj duszy mojéj!
140:9 Strzeż mię od sidła, które na mię zastawili, * i od obrazy tych, którzy broją złości.
140:10 Wpadną w siatkę jego złośnicy: * osobnom ja, aż przeminę.
Chwała pominąć
Ant. Strzeż mię od sidła, które na mię zastawili, i od obrazy tych, którzy broją złości.
|
Ant. Considerábam * ad déxteram, et vidébam, et non erat qui cognósceret me.
Psalmus 141 [5]
141:2 Voce mea ad Dóminum clamávi: * voce mea ad Dóminum deprecátus sum:
141:3 Effúndo in conspéctu ejus oratiónem meam, * et tribulatiónem meam ante ipsum pronúntio.
141:4 In deficiéndo ex me spíritum meum, * et tu cognovísti sémitas meas.
141:4 In via hac, qua ambulábam, * abscondérunt láqueum mihi.
141:5 Considerábam ad déxteram, et vidébam: * et non erat qui cognósceret me.
141:5 Périit fuga a me, * et non est qui requírat ánimam meam.
141:6 Clamávi ad te, Dómine, * dixi: Tu es spes mea, pórtio mea in terra vivéntium.
141:7 Inténde ad deprecatiónem meam: * quia humiliátus sum nimis.
141:7 Líbera me a persequéntibus me: * quia confortáti sunt super me.
141:8 Educ de custódia ánimam meam ad confiténdum nómini tuo: * me exspéctant justi, donec retríbuas mihi.
Gloria omittitur
Ant. Considerábam ad déxteram, et vidébam, et non erat qui cognósceret me.
|
Ant. Oglądałem się * na prawą stronę: a baczyłem, i nie był, ktoby mię poznał.
Psalm 141 [5]
141:2 Głosem moim wołałem do Pana: * głosem moim modliłem się Panu.
141:3 Wylewam przed oblicznością jego prośbę moję: * a utrapienie moje przed nim opowiadam.
141:4 Gdy we mnie duch mój ustawał, * a tyś znał ścieżki moje.
141:4 Na téj drodze, którąm chodził, * zakryli sidło na mię.
141:5 Oglądałem się na prawą stronę: a baczyłem, * i nie był, ktoby mię poznał.
141:5 Zginęła mi ucieczka: * a nie jest, ktoby się pytał o duszy mojéj.
141:6 Wołałem k tobie, Panie, * rzekłem: Tyś jest nadzieja moja, cząstka moja w ziemi żywiących.
141:7 Wysłuchaj prośbę moję: * bomci uniżony bardzo.
141:7 Wybaw mię od prześladowców moich; * boć się zmocnili nademną.
141:8 Wywiedź z ciemnice duszę moję, ku wyznawaniu imieniowi twemu: * na mnie czekają sprawiedliwi, aż mi nagrodzisz.
Chwała pominąć
Ant. Oglądałem się na prawą stronę: a baczyłem, i nie był, ktoby mię poznał.
|
Capitulum Hymnus Versus{omittitur}
|
Kapitulum Hymn Wers{opuścić}
|
Canticum: Magnificat {Antiphona ex Proprio de Tempore}
Ant. Cenántibus autem illis * accépit Jesus panem, et benedíxit, ac fregit, dedítque discípulis suis.
Canticum B. Mariæ Virginis
Luc. 1:46-55
1:46 Magníficat ✠ * ánima mea Dóminum.
1:47 Et exsultávit spíritus meus: * in Deo, salutári meo.
1:48 Quia respéxit humilitátem ancíllæ suæ: * ecce enim ex hoc beátam me dicent omnes generatiónes.
1:49 Quia fecit mihi magna qui potens est: * et sanctum nomen ejus.
1:50 Et misericórdia ejus, a progénie in progénies: * timéntibus eum.
1:51 Fecit poténtiam in brácchio suo: * dispérsit supérbos mente cordis sui.
1:52 Depósuit poténtes de sede: * et exaltávit húmiles.
1:53 Esuriéntes implévit bonis: * et dívites dimísit inánes.
1:54 Suscépit Israël púerum suum: * recordátus misericórdiæ suæ.
1:55 Sicut locútus est ad patres nostros: * Ábraham, et sémini ejus in sǽcula.
Gloria omittitur
Ant. Cenántibus autem illis accépit Jesus panem, et benedíxit, ac fregit, dedítque discípulis suis.
|
Kantyk: Magnificat {Antyfona z Temporału}
Ant. Gdy oni wieczerzali, * wziął Jezus chleb i błogosławił i łamał i dawał uczniom swoim.
Pieśń Najświętszej Maryi Panny
Łk 1:46-55
1:46 Wielbij ✠ * duszo moja, Pana.
1:47 I rozradował się duch mój: * w Bogu, Zbawicielu moim.
1:48 Iż wejrzał na niskość służebnice swojéj: * albowiem oto odtąd błogosławioną mię zwać będą wszystkie narody.
1:49 Albowiem uczynił mi wielkie rzeczy, który możny jest: * i święte imię jego.
1:50 A miłosierdzie jego od narodu do narodów: * bojącym się jego.
1:51 Uczynił moc ramieniem swojem: * rozproszył pyszne myśli serca ich.
1:52 Złożył mocarze z stolice: * a podwyższył niskie.
1:53 Łaknące napełnił dobrami: * a bogacze z niczem puścił.
1:54 Przyjął Izraela, sługę swego: * wspomniawszy na miłosierdzie swoje.
1:55 Jako mówił do ojców naszych: * Abrahamowi i nasieniu jego na wieki.
Chwała pominąć
Ant. Gdy oni wieczerzali, wziął Jezus chleb i błogosławił i łamał i dawał uczniom swoim.
|
Preces Feriales{omittitur}
|
Prośby ferialne{opuścić}
|
Oratio {ex Proprio de Tempore}
Christus factus est pro nobis obédiens usque ad mortem.
secreto
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum quotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris: et ne nos indúcas in tentatiónem: sed líbera nos a malo. Amen.
aliquantulum altius
Réspice, quǽsumus, Dómine, super hanc famíliam tuam, pro qua Dóminus noster Jesus Christus non dubitávit mánibus tradi nocéntium, et crucis subíre torméntum:
Et sub silentio concluditur
Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
℟. Amen.
|
Modlitwy {z Temporału}
Chrystus stał się za nas posłusznym aż do śmierci.
po cichu
Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje: przyjdź królestwo Twoje: bądź wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj: i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom: i nie wódź nas na pokuszenie: ale nas zbaw ode złego. Amen.
nieco głośniej
Wejrzyj, prosimy Cię, Panie, na tę czeladkę Twoją, za którą Pan nasz Jezus Chrystus nie zawahał się ponieść męki krzyżowej i oddać się w ręce grzeszników.
dokończyć po cichu
Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg przez wszystkie wieki wieków.
℟. Amen.
|
Conclusio{omittitur}
|
Zakończenie{opuścić}
|